Beter een goede buur…/Klusbedrijf Schouten en Co.

Bij nader inzien bleek ons appartement redelijk wat mankementen te vertonen: een kraan die behoorlijk lekte (en na een dag ook een wasbak die lekte, en weer een dag later een keukenkastje dat lekte, maar daarover zodadelijk meer), een groot deel van de lampen die niet werkte, een rolluik dat niet naar beneden wil en ramen die niet 100% dicht kunnen. Tijdens de bezichtigingen waren deze mankementen mooi gecamoufleerd door er gewoon voor te gaan staan. Verder was het duidelijk dat het appartement na het laatste gebruik niet schoon was gemaakt, het was erg vies en er lagen nog haren in de bedden. Omdat 1 rolluik het niet deed, zijn we toch maar in 1 bed gaan slapen (het zijn gelukkig 2 tweepersoonsbedden). Na een nacht werden we al helemaal gek van alle mankementen en wouden we het liefst weer verhuizen, maar als je hier eenmaal ja hebt gezegd, kom je er niet heel makkelijk meer vanaf volgens mij. Dus we zijn maar weer naar Gemma en Armand gegaan en hebben daar de dag doorgebracht.

Maandags ben ik weer naar mijn werk gegaan, wat nu maar 20 minuutjes lopen is, maar aangezien ik tussen de middag nu naar ‘huis’ kan, loop ik alsnog even lang dan vorige week. Maar dat maakt niet uit, krijg ik eindelijk wat conditietraining. Angela voelde zich niet goed en bleef een dagje ‘thuis’. Toen ik ’s middags thuis kwam, ging het met haar alweer redelijk goed en met onze kraan ging het ook nog het zelfde als voorheen. Op een aanhoudende piep na die maar erger en erger werd. Na mijn werk hadden we afgesproken dat we samen boodschappen zouden doen, maar Angela belde al op dat het appartement overstroomt was. Dus toch maar naar het appartement. Daar bleek inderdaad dat de helft van het appartement onder water stond. De hele keuken stond blank, de wc stond blank (en ons zorgvuldig op goedkoopheid uitgezochte wc-papier was helemaal doorweekt) en een slaapkamer begon ook vol te lopen. Angela had al een barrière gebouwd met de vieze handdoeken die hier nog lagen. Beneden kwam ik gelukkig onze buurman Abdel tegen, die alles hier regelde voor ons appartement. Aangezien hij nauwelijks Engels spreekt en ik nauwelijks Frans, heb ik hem in een Spaans/Franse mengelmoes uitgelegd dat l’eau tout el appartement was. Hij kwam gelukkig direct mee en schrok van de ernst van de zaak. Hij is meteen aan het klussen gegaan samen met de concierge van het gebouw. We dachten dat hij een nieuwe kraan had gehaald, maar achteraf bleek dat hij gewoon de kraan had dichtgetaped. Het werkt, dus we zullen niet klagen. Ondertussen hebben we Gemma’s motto: ‘zo gaat dat hier in Marokko’ overgenomen en hebben we de knop omgezet. We kregen ook meteen een nieuw slot, zodat we 100% zeker weten dat wij de enigen zijn met een sleutel. Wel net zo veilig. Omdat het allang etenstijd was en wij geen eten hadden kunnen halen, nodigde hij ons uit voor een kopje thee en eten.

De taalbarriere leverde aardig wat hilariteit op. Zo dacht hij dat Angela ‘An gelato’ heette, dus die heet nu ‘Un gelato” en iedereen hier denkt dat ik Elina heet, dus dat laten we dan maar zo. Omdat de enige volledige Franse zin die ik ken ‘Je voudrais un Hamburger” is, (er kwam steeds reclame op de tv langs van de McDonalds) dacht hij dat ik heel erg honger had. Na een tijdje wou hij gaan roken (met of zonder een waterpijp, we snapten het niet geheel) maar vroeg eerst beleefd of wij dat goed vonden. Aangezien hij niet helemaal begreep dat wij daar allergisch voor zijn, maakte ik maar een paar stikgeluiden, toen snapte hij het wel gelukkig. Al moest hij erg lachen om onze manier van duidelijk maken. Vervolgens nam hij ons mee naar één of ander eettentje voor een tajine. Na een tijdje wachten op bestek besefte ik dat we die niet kregen, en dat het brood als bestek diende. Een hele klus, maar het is gelukt! Met een beetje Frans heb ik ook duidelijk kunnen maken dat ik de dag erna jarig was, en hij bleef maar vragen hoe we het gingen vieren. Aangezien ik geen idee heb en alleen Angela verwacht op mijn verjaardag (met taart uiteraard, die zij in de souks gaat regelen), is hij volgens mij al wat aan het bedenken. Hij moet sowieso nog langskomen om de lampen te vervangen, dus we wachten maar rustig af. Zo zie je maar weer dat Marokkanen lang niet allemaal slecht zijn (heel anders dan in Nederland). En de knop omzetten en overal om lachen helpt ook.

Bij thuiskomst zagen we dat de schroevendraaier en tape er nog lagen, dus we zijn ons eigen klusbedrijf gestart en hebben ons appartement maar verder aangepast, aangezien we hier toch maar gewoon blijven. Zo heeft Angela de schroeven uit de ramen gehaald en de balken die eraan zaten weggehaald, zodat de ramen wel helemaal goed sluiten, hebben we iets aan de balkondeur gemaakt zodat die beter dicht kan, hebben we de keukenkastjes geprobeerd aan te draaien (zonder succes) en tape over de schroeven geplakt, bij gebrek aan fatsoenlijke deurknoppen. Je moet toch wat. Ondertussen heb ik ook maar meteen de ‘Forget-me-notjes’ van de Vlogmannetjes gepland, in de hoop dat daar iets moois uit komt.

Gisteren was het mijn verjaardag. Bedankt iedereen voor de berichtjes! Overdag heb ik gewoon gewerkt en ’s avonds hebben we bij Gemma gegeten. Zij had samen met Angela taartjes (tompoucen) gehaald en ze zongen in het Frans, Engels en Arabisch. Ik heb van hen een kameel gekregen (een knuffel uiteraard, want een echte past helaas niet op ons balkon, wel in de woonkamer), Marokkaanse slofjes en een scrubhandschoen. Angela heeft goed afgedongen, want die laatste had ze zelf gratis gekregen.
Pas toen we in bed lagen kwam ik erachter dat ik ook slingers had van papa en mama, dus die moeten we nog maar even ophangen om de boel wat gezelliger te maken. Omdat we de hele avond weg waren hebben we buurman niet meer gezien. Maar die miste ons al, want die begon al te sms’en.

Ondertussen lekt de kraan nog steeds. Door het tape lekt ie niet meer achteraan, maar alleen nog vooraan.

Dan onze wasmachine…. We hebben er 1. Daar waren we al heel blij mee. En na wat research wisten we ook hoe die werkte, maar toen bleek dat ie geen aansluiting had… Dus we hebben maar in de wasbak gewassen. We dachten wasmiddel gehaald te hebben, maar aangezien we nu allebei naar chloor ruiken denken we dat het toch iets anders was. Gelukkig hadden we een beetje waspoeder van Gemma meegekregen, dus we hebben dat maar gebruikt.

Op mijn stage krijg ik ondertussen van alle 3 m’n collega’s klusjes. Dus ik heb ondertussen werk genoeg te doen. En morgen mag ik mee naar een vergadering van het hele bedrijf in een luxe hotel.

Tot een volgende keer!