Kamelen, filmstudio’s en zandkastelen

Sinds het bezoek van papa en mama hebben we niet stilgezeten, maar er is niet zoveel bijzonders gebeurd. Tot het tijd was voor een bezoekje van Sven aan Marokko. Marrakech airport heeft maar weer eens bewezen het slechtste up-to-date arrival en departure systeem te hebben, want Sven’s vlucht was ten eerste de hele dag al niet te vinden bij de geplande arrivals. Vervolgens bleek bij aankomst op de luchthaven dat zijn vlucht vertraging had. Maar toen, vlak voor de oorspronkelijke aankomsttijd, stond er ineens ‘arrivee’. Maar een paar minuten later veranderde dit weer in ‘retardé’ (vertraagd). De tijd die erbij stond aangegeven werd steeds later, tot ze die uiteindelijk maar besloten helemaal weg te halen. En wij er geen bal meer van snapte of hij nou geland was, vertraagd was of dat er wat anders aan de hand was. Maar een uur later was Sven er dan eindelijk. Nadat we een groep taxi chauffeurs meerdere malen duidelijk probeerden te maken dat we niet naar een hotel moesten omdat we hier woonden, maar naar een locatie wouden, konden we eindelijk op weg naar ons appartement. Aangezien ik gewoon de hele week moest werken, heeft Sven maar een tijdelijk kantoor in ons appartement opgezet om vanuit daar te werken. Gelukkig hadden wij de tijd hier ook verzet (wat leidde tot enorme chaos in Marokko, want ze zijn er hier niet blij mee, nou is het ochtendgebed ook een uur later en dan hebben ze minder tijd om zich ’s ochtends klaar te maken), dus hadden we ’s avonds iets langer de tijd om de stad in het licht te zien. Donderdag ’s avonds zijn we weer lekker naar de hammam geweest. Vrijdags was het om 18:00 tijd om te vertrekken richting de Sahara en de woestijn. Ik had een privétour geregeld met de gids die we ook bij de watervallen in Ouzoud hadden. Alle bedrijven die deze tour aanbieden vertrekken vrijdags al om 7:00 of 8:00 vanuit Marrakech. Dit zou betekenen dat Angela en ik beiden een dag vrij moesten nemen en die later weer in te halen. Maar onze gids, Mouloud, had bedacht dat we ook vrijdag ’s avonds konden gaan en dan zondag ’s avonds weer terug. Dus vrijdags ’s avonds vertrokken we naar Ouarzazate. De route bracht ons over het hoogste pas van Noord-Afrika (en volgens mij geheel Afrika), maar omdat het al donker was konden we het niet goed zien. (Op de terugweg konden we het wel zien). Mouloud heeft ontzettend veel kennis van vanalles en nog wat (het meeste komt uit de Koran) dus we hebben heel veel geleerd tijdens het weekend en we hebben ons onderweg geen moment verveeld. Achter het Atlas gebergte begint het gebied dat de Sahara heet al. Het is er meteen een stuk droger en alles is er bruin. Echt Afrika. Ouarzazate betekent ‘de stille stad’ en er wonen heel veel mensen uit Sudan, die jaren geleden als slaven mee zijn gekomen met een koning (van Sudan denk ik, ik weet het niet meer precies) en na aankomst in Marokko waren ze vrij om te wonen waar ze wouden, in Marokko. Aangezien Ouarzazate het meest op het landschap van Sudan lijkt, is een heel groot gedeelte daar blijven wonen. Ouarzazate is bekend van zijn 2 filmstudio’s en wordt ook wel het Hollywood van Marokko genoemd. Veel filmmakers komen hier heen vanwege het klimaat (altijd mooi weer) en omdat het stukken goedkoper is dan de studio’s in Amerika. En de omgeving is voor veel soorten films te gebruiken (landschappen voor Egypte, woestijn, bergen, Rome, Amerika etc.). Omdat het al laat was (vanuit Marrakech ongeveer 3 a 4 uur rijden, omdat er heel veel bochten in de bergen zitten), konden we niet veel van de stad zien en zijn we direct naar het guesthouse gegaan waar we overnachten. (Hier lag overigens ook weer die deken die we gezien hadden op bed mama, maar dan in het blauw). Dus na een typische Marokkaanse maaltijd zijn we snel ons bed ingedoken, want zaterdags moesten we vroeg op voor een lange rit naar de woestijn.

’s Ochtends zijn we eerst nog even gestopt om een foto te maken van het oude Ouarzazate. Hier staan de huizen die je vaak op foto’s van Marokko ziet: hele grote zandkastelen. Dit gedeelte van de stad is nu verlaten, maar ze zijn alle huizen aan het restaureren voor het toerisme. Vervolgens zijn langs de vallei met dadels gereden, hier zit ook een kloof, maar beide heb ik niet gezien geloof ik. Onderweg hebben we wel aardig wat valleien gezien. Heel apart, want het landschap is dor en droog en ineens ligt er dan een hele lange, vruchtbare strook groen tussendoor. Dus onderweg zijn we een paar keer gestopt om een foto te maken. Zo kwamen we ook door de rozenvallei. Dit is de enige plek op aarde waar rozenstruiken groeien zonder dat ze gepland zijn. Over een maandje schijnt het heel mooi te zijn omdat alles dan bloeit, nu nog niet. In dit gebied worden dan ook heel veel producten gemaakt van de rozen en ieder jaar wordt er tijdens een festival het mooiste meisje van de vallei gekozen. Na weer een eindje verder te zijn gereden kwamen we aan bij de Todra kloof, een kloof van 100 meter met hele steile wanden, dus erg geliefd bij klimmers. Ondertussen liep de temperatuur al aardig op, en nadat we de werkelijk lekkerste tajine (en meest spicy) die we tot nu toe hadden gehad op hadden, vervolgden we onze route richting de woestijn). Onderweg kwamen we nog door een dorpje dat ze aan het asfalteren waren, en waar auto’s dan een minuut later gewoon over heen reden. In Nederland wordt de weg dan gewoon afgezet. Langs de kant van de weg zagen we ook regelmatig nomaden met groepen dromedarissen voorbij komen. De afgelopen weken had ik op mijn stage al een aantal routes moeten maken naar de woestijn, en nou weet ik eindelijk waar ik over schrijf en wat er te zien is. En Mouloud heeft me heel veel hotels aangewezen waar we contracten mee hebben, dus nu weet ik ongeveer waar ze liggen. Tegen het einde van de middag kwamen we dan eindelijk aan in Merzouga, de poort naar de woestijn. Bij aankomst bij het hotel zijn we meteen naar de dromedarissen gegaan voor een ritje van 2 uur naar het tentenkamp. Mouloud bleef in het hotel om daar te slapen. We hadden gehoopt om kameleons en woestijnvosjes te zien, maar we zagen alleen heel veel enorm grote mestkevers. Na 1.5 uur ging de zon onder. Dat gaat heel erg snel dus hij was al zo goed als onder toen we net van onze kameel afstapten. Daarna moesten we nog een klein stukje verder naar het kamp. Voor het kamp lag al een hele grote groep dromedarissen vrolijk te kauwen, dus die van ons konden er mooi bij liggen. Bij aankomst in het kamp moesten we heeeeeeel lang wachten voor we eindelijk eten kregen, want we waren ondertussen redelijk moe en we moesten de volgende ochtend alweer om 8 uur bij het hotel zijn voor ontbijt en een douche omdat het een hele lange rit terug zou zijn. Dus na het eten en de Marokkaanse muziek hebben we nog eventjes naar de heldere sterrenhemel gekeken en zijn we toen snel ons bed ingedoken.

’s Ochtends ging de wekker om 5 uur, omdat we om half 6 zouden vertrekken richting het hotel. Alleen was onze dromedarissenman even vergeten dat we een week geleden de klok hadden verzet, dus rond 6 uur kwam hij eraan met de mededeling dat hij dat dus vergeten was (het was nog pikdonker) en de dromedarissen meteen klaar ging maken. Sven werd verwelkomt met gezang van zijn dromedaris (al dachten wij dat hij een ochtendhumeur had en met de verkeerde poot uit het zand was gestapt) en die van Angela wou maar niet stoppen met kauwen. Dik een uur later vertrokken we dan eindelijk, met ondertussen al redelijk spierpijn in onze rug en kont van de rit van de dag ervoor. Want er comfortabel is het niet kan ik zeggen. Nadat we dit keer de zonsopkomst hadden aanschouwd vanaf de rug van onze vrienden, kwamen we alsnog iets na 8 aan bij het hotel. Daar hebben we heerlijk ontbeten en daarna nog even snel gedoucht, voor we weer in de auto sprongen voor de lange terugrit. Nou dacht ik altijd dat de Sahara en de woestijn dus alleen in het zuidelijke deel van Marokko lag, maar wij zaten nog in het Noordelijke deel van Marokko, aan de oostkant, zo’n 30 kilometer van de Algerijnse grens, bij de hoogste zandduinen van de woestijn. Dus weer wat nieuws geleerd. Op de terugrit wou Mouloud ons ook Zagora laten zien, waar veel tochten van 1 nacht vanuit Marrakech heen gaan. Maar dat is niet de echte woestijn volgens hem. De route er naar toe was heel erg mooi. Echt Afrika zoals wij dat ons voorstellen. Het enige wat miste waren de olifanten en de giraffen tussen de bomen. Helaas. De weg was echter zo slecht (vol gaten), dat we halverwege een binnendoor weg hebben genomen richting de rozenvallei weer. Daar hebben we geluncht en daarna zijn we weer naar Ouarzazate gereden voor een bezoekje aan één van de filmstudio’s. In deze studio’s is onder andere Gladiator, Astrix & Obelix missie Cleopatra, Alexander, The Hills have Eyes, The Passion of the Christ en alle films van Cleopatra opgenomen. En voor degene die het vorig jaar gezien hebben: in de aflevering van ‘Waar is de mol’ met Najib Amhali zijn ze er ook geweest en hebben ze er een scene geschoten. Op het terrein waren allemaal sets te vinden. Zo was er een heel dorp gebouwd voor Gladiator, die ook in meerdere films gebruikt is. En een heel Egyptisch deel voor Astrix en Obelix en de Cleopatra films. Iedere keer als er een nieuwe versie uitkomt van Cleopatra wordt het decor verder uitgebreid. Na ons bezoek zijn we (helaas) weer terug gereden naar Marrakech, via dezelfde weg als op de heenweg, dus weer via de hoogste pas door de Atlas. Onderweg hebben we nog even een kleine tussenstop gemaakt bij Ait Ben Haddou, een oud stadsgedeelte net als in Ouarzazate, maar dan een stuk groter. Hier woont ook niemand meer en het wordt regelmatig voor films en series gebruikt (waaronder de serie Game of Thrones en Gladiator). Mouloud heeft ons onderweg van alles geleerd over de islam en het is ons eindelijk een stuk duidelijk hoe deze religie in elkaar zit. Mocht iemand nog naar Marokko gaan een excursie willen doen, dan raden we allemaal Mouloud ten zeerste aan!

Maandags was alweer Sven’s laatste avond dus ben ik nog even met hem de stad ingegaan. Hier hebben we nog even wat souvenirtjes gekocht (en dit keer zijn we geweigerd in de Mamounia, want volgens de bewaker gingen de tuinen om 4 uur dicht. Jaja). Sven wou graag 2 kleine tajientjes die aan elkaar zitten als peper en zout stelletje (zie je hier overal in restaurants). Daar werd 8 euro voor gevraagd (dan moet je nog gaan afdingen). Dus toen zijn we naar Appie gegaan om te vragen wat een normale prijs is. Hij zou wel met ons meegaan. Maar de baas toverde er ineens een aantal tevoorschijn en Sven mocht er 1 uitkiezen als cadeautje. En daarnaast kreeg hij ook nog een heel aantal specerijen mee. Dus nou kan hij thuis ook lekker gekruid Marokkaans eten!

Ondertussen vind ik het op stage al veel leuker. Ik krijg steeds meer opdrachten en heb maandag een beoordeling gehad. (Indirect, want ik kreeg de beoordelingsformulieren niet toegestuurd, die heb ik zelf uit Cyndie’s mail moeten plukken, maar hij was goed ingevuld). En het korte tripje naar huis komt ook steeds dichterbij!

Foto's volgen zo snel mogelijk!