Essaouira en laatste paar weken

Dit is hoogstwaarschijnlijk mijn laatste update vanuit zonnig Marrakech, aangezien we komende dinsdag naar huis vliegen.

Twee geleden zijn we dan eindelijk op bezoek geweest bij Jana in Essaouira. Vorig jaar tijdens de kookworkshop tijdens de studiereis hebben we Farrid leren kennen, een Marokkaan die in Nederland heeft gewoond en dus Nederlands spreekt. We hadden hem hier in Marrakech een paar maand terug weer gezien, dus we hadden hem ingelicht over ons bezoekje aan Essaouira, waar hij nu woont. Na een lange busrit zaterdag ’s ochtends (ongeveer net zo lang als een vlucht naar huis) zagen we de Atlantische oceaan en een wit stadje opdoemen. Onderweg hebben we het geluk gehad geiten te zien in een Arganboom. Of het helemaal ‘natuurlijk’ was weten we niet, want het waren heel toevallig 2 bomen direct aan de kant van de weg. Het is wel een heel apart gezicht. Die geiten klimmen dus in de boom om de vruchten op te eten. Gelukkig stonden er allemaal auto’s geparkeerd dus de bus moest heel langzaam rijden waardoor ik snel wat foto’s kon maken. Aangezien de temperatuur in Marrakech redelijk opgelopen was weer, gingen we eigenlijk vanuit dat het in Essaouira ook warm was. Dus met alleen shirtjes en 1 dun vestje waren we op pad gegaan. Bij het uitstappen uit de bus bleek echter een zeer sterke wind te staan (windkracht 7/8 werd ons verteld). Perfect voor de surfliefhebbers, maar niet voor ons. Farrid heeft ons naar ons riad gebracht en ons een tour gegeven door de stad. De medina van Essaouira is heel anders dan van Marrakech. Het is heel erg klein en compact, de huizen zijn allemaal wit met vaak blauwe luikjes en na 1 middag heb je het ook echt wel gezien. Wat mij ook opviel is dat de huizen heel erg slecht onderhouden zijn en de straten erg vies. Wat wel heerlijk was, was dat we voor het eerst sinds dat we in Marokko zijn rustig over straat konden lopen zonder dat we om de paar meter aangesproken werden door Marokkaanse jongens. ’s Middags hadden we een wandeling over het strand gemaakt naar het dorpje waar Fahrid net een huis had gekocht. Doordat het dus erg hard waaide hadden we ons niet ingesmeerd met zonnebrand. Dom uiteraard. Nou had Angela het geluk dat ze al erg bruin was, maar ik niet. Dus ik was knetter rood in mijn nek. In eerste instantie dacht ik dan ook dat het zand was dat in mijn nek schuurde door de wind. Maar helaas.
We hadden van Fahrid truien meegekregen omdat het toch wel echt erg koud was. Maar omdat we toch niet al om 8 uur in bed wouden liggen, zijn we naar een cafeetje gegaan wat Fahrid ons aanraadde en daar hebben we bij een heater en met poncho’s die we kregen van de ober genoten van een cocktail.
Zondags was Jana vrij en zijn we wezen quad rijden op het strand en de duinen. Onderweg hebben we van allerlei gekke dingen gezien, ezels die zoetwater drinken vlakbij de kustlijn (wij hebben ook geproefd, het was echt drinkwater onder het zoute zand), een kudde koeien die langs de kustlijn liep, en een man die net tussen de stenen een octopus had gevangen. Helaas heb ik hier nog geen foto’s van, want het zijn er zoveel dat Jana ze verstuurd als ze terug is in Duitsland.
De terugweg naar Marrakech verliep ook weer met enige verbazing. Na een hele poos gereden te hebben gingen we de snelweg op, we hadden hier nog nooit een snelweg gezien, wel van gehoord, maar omdat je tol moet betalen gebruikt bijna niemand die. Toen we de snelweg opdraaiden stond er een bord: Marrakech 30 km. Daar waren we al lichtelijk verbaasd over want we waren net 2 uur onderweg van de 3 uur/3.5 uur. Na zo’n 20 minuten geen borden meer te hebben gezien kwam er weer een bord: Marrakech 25 km. Huh? Die 5 kilometer duurde wel heel erg lang. Vervolgens zagen we nog een aantal keer het bord: Marrakech 25 kilometer, en nadat we ondertussen al zo’n 40 minuten over de snelweg reden, begon het aantal kilometers toch een keer af te nemen op de borden. Vreemd. Ik heb nog nooit zo lang over 25 kilometer gedaan. Bij aankomst bleek ook nog eens dat de bus niet terug ging naar het busstation waar we op waren gestapt (vlakbij ons appartement), dus we moesten met een taxi terug.

Dat Marokkanen een apart volk zijn waren we al achter, maar Farrid vertelde ons iets nieuws waar onze oren van gingen klapperen. Essaouira schijnt nog erger te zijn dan de wallen in Amsterdam. Dat verwacht je niet wanneer je al die nette meisjes in jelaba’s ziet (Marokkaanse kleding, die jurken). Meisjes uit dropjes in de regio komen allemaal naar Essaouira met maar 1 doel, en veel mannen uit de regio ook uiteraard. Iedereen weet dat het gebeurd, maar niemand heeft het erover. En toch trouwen ze allemaal als maagd… Erg hypocriet in onze ogen en dat verhaal zagen we ook echt niet aankomen. En het feit dat we hier zo vaak aangesproken worden, is dus ook dat de Marokkaanse jongens hier echt geloven dat westerse meisjes met jan en allemaal het bed in duiken. Waar ze dat beeld vandaan halen is ons een raadsel want zo kennen wij Europese meisjes niet.

Essaouira barst van de zeemeeuwen (grote zeemeeuwen ook!) en het is een traditie dat je ondergescheten wordt. De bevolking beweert dat als je ondergescheten wordt, je sowieso een keer terug keert in je leven naar Essaouira. Nou zijn wij allebei gelukkig niet ondergescheten, maar ik hoef ook niet zo nodig terug. Ik had er iets meer van verwacht.

Afgelopen weekend was het heel erg heet hier in Marrakech. Ik moest zaterdag naar het vliegveld om mensen op te halen (in pak uiteraard) en de auto gaf aan dat het 48 graden was! Zondag zijn we verhuisd naar een appartement in een hotel waar we de laatste nachten vertoeven. Eindelijk hebben we een zwembad! Alleen is die niet verwarmd, krijgt weinig zon en is de temperatuur vergeleken met zaterdag bijna 20 graden gedaald. Dus we hebben nog geen duik genomen. We dachten allebei dat onze koffers ondertussen wel wat leger zouden zijn, maar bij nader inzien was dit toch niet het geval. We staan voor een raadsel, maar we hopen maar dat alles weer mee komt naar Nederland. Tot het zover is kunnen we eindelijk lekker genieten van hele fijne bedjes, een rustigere straat (ondanks een moskee) en ik hoef nog maar 10 minuten te lopen.

Vreemd genoeg krijgen Angela en ik ook altijd de vraag of we zusjes of tweeling zijn. In onze ogen lijken we niet op elkaar. Behalve het feit dat we allebei niet zo groot zijn en bruin haar hebben, dragen we ook soms zonder opzet hetzelfde soort kleding, maar dan nog lijkt ons gezicht niet op elkaar. Maar misschien zien zij Nederlandse meisjes net zoals wij Aziaten zien. Want die lijken voor mij allemaal op elkaar.

De beloftes waar ik in mijn vorige blogs over geschreven heb zijn ook een verhaal apart. Zo werd mij beloofd dat ik in de weekenden mee mocht steden bezoeken in Marokko. Ik ben nooit de stad uit geweest met mijn collega’s. En de belofte van de grote baas om een coctailparty voor mij te organiseren lijkt ook weer een loze belofte te worden. Tot nu toe heb ik nog niks gehoord erover en Cyndie ook niet. Dus dat is ook best wel weer een teleurstelling. Maar dat was ik ondertussen ook al wel een beetje gewend van mijn collega’s. En een wijze les die ik eigenlijk altijd al wist: eerst zien, dan geloven. Maar wel jammer, want de vorige stagiaires (in Casablanca) hebben wel van alles gezien in Marokko dankzij hun stage. Maar daar valt niks meer aan te veranderen. Vorige week is me beloofd dat we nog uit eten gaan voordat ik weg ga, maar goed, ook dat wacht ik maar rustig af zonder iets te verwachten.

Voor degene die het nog niet gelezen hadden: Ik heb mijn beoordelingen gehaald. Dat betekend dat ik mijn buitenlandverplichting voldaan heb en dat ik nu alleen mijn 4 toetsen/verslagen nog moet halen. Als ik die niet in 1x haal is het geen ramp, maar deze 2 beoordelingen moest ik in 1x halen. Dus dat is al wel een opluchting. Ik zag zelfs een paar tienen langs komen, en dat is best knap als je niet eens zoveel hoeft te doen op kantoor en veel tijd hebt om voor jezelf aan de slag te gaan. (Ik denk dat mijn stroopwafels ze omgekocht heeft, die heb ik altijd als lokaas op mijn bureau liggen, dus die zal ik hen als beloning geven. Ze beginnen vaak al te kwijlen als ik alleen het woord stroopwafel of sultana laat vallen).

Bedankt allemaal voor het lezen van mijn ellendig lange verhalen. Ik ben nou eenmaal niet zo goed in korte verhalen schrijven zoals mijn klasgenoten. En de denkwijze van Marokkanen is vaak zo apart dat er ook niet kort over te vertellen valt. Ik hoop in ieder geval dat jullie wat meer kennis hebben opgedaan over dit fascinerende, maar vaak vermoeiende volk en dit zeer mooie land. Ik kom zeker nog een keer terug om een tour te doen langs de steden die ik allemaal niet bezocht heb. Vooral Fez had ik erg naar uitgekeken.

Tot snel allemaal!