Bezoek papa en mama

Na een dag hard werken op kantoor kwamen papa en mama donderdag 13 maart aan in Marrakech. Mijn collega’s moesten vrijdag of naar Agadir of waren op vakantie, waardoor ik vrijdags gelukkig vrij was. Dus nadat papa ons appartement flink onderhanden had genomen (lampen vervangen, wasmachine aansluiten, deuren recht hangen zodat ze dicht kunnen en niet meer tochten) heb ik papa en mama mee op sleeptouw genomen door de stad. Eerst richting de nieuwe stad om te laten zien waar ik werk en de nieuwe wijk te laten zien waar ze waarschijnlijk toch niet veel van zullen zien deze week, en daarna via het gekke Jemma el Fna plein de souks in. Hier aangekomen moesten we natuurlijk eerst langs Appie, die al klaar stond voor zijn winkel. Maar gezien we erg hongerig waren hebben we eerst gegeten bij ons thee-cafeetje ernaast (waar we ineens geen gratis thee meer krijgen, misschien vind de eigenaar het wel welletjes ondertussen). Daarna moesten papa en mama er toch echt aan geloven, want ze kregen volledige uitleg over elk kruid/specerij/potje/kannetje wat er maar in de winkel te vinden was, met uiteraard Royal thee als afloop (iedere specerij uit de winkel verdween in de thee). De eigenaar zei al meteen tegen papa dat hij de dag erna maar weer weg moest, want dan nam hij de bruidsschat voor mama mee (een hele grote doos suiker). Maar papa houden we toch nog maar een weekje hier en mama gaat donderdag gewoon weer met hem mee. Aangezien ik dus de enige van onze afdeling in Marrakech was, moest ik ’s avonds twee Britse gasten ophalen van het vliegveld. Nadat mijn chauffeur een half uur later langskwam dan afgesproken, en de vlucht eerder was geland en deze mensen dus schijnbaar in 10 minuten tijd en door de douane kunnen en hun koffers kunnen ophalen, waren we elkaar misgelopen. Dus na ook nog eens 40 minuten daar te hebben gewacht hadden we geconcludeerd dat het vliegveld leeg was, aangezien wij nog één van de weinigen waren die er met een bordje stonden. De mensen hadden een taxi gepakt en dus moesten we naar het hotel toe om excuses aan te bieden, de welkom brief te geven en de taxi terug te betalen. En dat was dus de eerste keer dat ik (alleen) gasten op moest halen (de 2e keer dat ik het voor mijn stage deed). Mijn chauffeur sprak niet goed Engels, dus ik raakte redelijk in paniek omdat ik geen idee had wat ik moest doen. Maar de mensen in het hotel legden me even uit wat ik moest zeggen. Gelukkig waren ze niet boos en vroegen ze om tips. Dus gelukkig is alles goed afgelopen.
Zaterdags was Angela ook vrij, dus zijn we met z’n allen de medina weer ingedoken om de Ben Youssouf Medersa (oude koranschool wat meer op een gevangenis leek en waar heel trots een foto van onze koning & koniging hing) en het Marrakech musuem te bezoeken. Maar voor we daar aankwamen werden we eerst vriendelijk door iemand gewezen op een leerfestival een eindje verderop dat alleen ’s ochtends zou zijn. En iemand zou daar wel heen lopen. Gratis. Dus wij zijn er toch maar achteraan gelopen, in de waan dat het een festival was. Na een eind lopen werden we afgeleverd bij een leerlooierij waar we al werden opgewacht met een bos munt om onder onze neuzen te houden tegen de stank. Hier kregen we een hele uitleg over hoe de leer bereid werd en werden we vervolgens naar een andere leerlooierij gebracht waar ze kamelenhuiden bewerkten. Ondertussen begon het gevoel dat er een addertje onder het gras zat steeds meer te groeien. Uiteindelijk eindigden we inderdaad in een winkel waar een man een verhaal op begon te dreunen over zijn producten en waar een stel jongens de ene naar de andere deken/kleed overgooiden en als een geoliede machine voor ons uitspreidden op de grond. En we kregen thee uiteraard. Er zat een hele mooie deken bij (slechts 300 gram) die uiteraard handgemaakt was (totdat we hem later overal in de souks zagen hangen) en waar hij graag 1400 dirham voor wou, maar dat was pas het begin van het onderhandelen. Maar het feit dat de deken überhaupt niet mee kon in de koffer maakte de man niet zoveel uit ‘I know Ryanair! No problem!’, maar papa en mama vliegen niet eens met Ryanair en bij Transavia is dit wel een ‘Big problem!’. Toen ik uiteindelijk zei dat we er hoogstens 100 dirham voor zouden betalen werden we ook zo de winkel uitgebonjourd waar, jawel, de vent van de rondleiding ons op stond te wachten want die wou geld. Nadat hij een heel eind met ons mee was gewandeld en papa en Angela steeds lastigviel, zei ik tegen hem dat als hij geld wou, hij ons dat van te voren had moeten zeggen, want de jongen die ons erheen bracht zei dat het gratis was. Toen droop hij eindelijk af. Nadat we hadden geluncht zijn we naar de Ben Youssef Medersa geweest, de grootste Koranschool van Afrika. En daarna dus het Marrakech museum. ’s Avonds hebben we papa en mama even over het plein geloodst wat ondertussen omgetoverd was tot één groot openlucht restaurant met allemaal muziek. Uiteindelijk hebben we maar weer gegeten bij ons thee-restaurantje.
Zondags begon de dag heel vroeg want we hadden een 2.5 uur durende rit voor de boeg naar de watervallen van Ouzoud. Dit zijn de hoogste watervallen van Afrika. Hier kregen we een gids die ons alles over de omgeving wist te vertellen. Papa en mama kunnen jullie nu op verjaardagen alles vertellen over Griekse, Romeinse en Marokkaanse olijven en over de 5 heilige bomen die er bestaan. Dus vraag ze maar raak als ze terug zijn! Helaas zijn wij alleen vrij in het weekend en dan zijn een aantal Marokkanen ook vrij, dus het was heel druk. Maar deze watervallen zijn echt heel erg mooi. Het is smeltwater uit de bergen dan onder de grond verdwijnt en ergens in bronnen weer naar boven komt en dan uitmond in de watervallen. We hebben ook hele ondeugende wilde Berberaapjes gezien die eigenlijk op tafels wouden springen om het brood te jatten, maar de mensen daar jaagden ze steeds weg. Wel mooi om ze een keer echt in het wild en zonder kettingen en luiers (zoals hier op het plein) te zien.
Maandags hebben papa en mama de kookworkshop gedaan bij Angela. Dus ze kregen nog veel meer uitleg bij de winkeltjes in de souks en alle verse kruiden en specerijen. Toen ze thuis kwamen schrok mama zo dat ze een man in een jurk (de eigenaar van ons appartement) zag staan, dat ze in ons appartement ergens tegenaan viel en een hele blauwe knie had als gevolg. ’s Avonds stond de eigenaar op de stoep want hij wou geld. Gelukkig stond Armand beneden die ons verhaal vertaalde naar de conciërge en die vertaalde het weer naar de eigenaar. De eigenaar vond dat hij alles had gemaakt (hij had 2 lampen vervangen die een dag later alweer kapot waren en de kraan) en zag geen problemen. Dus na extreem lange discussies hadden ze afgesproken dat wij 3000 dirham zouden betalen en dat hij dan zondag alles kwam maken, en waren we niet tevreden of hij maakt niet alles, dan betalen we de overige 1000 niet.
Dinsdags kon mama niet zoveel doen met de knie, dus zover ik weet hebben ze een dagje gerelaxt in ons appartement. Maar papa was helemaal geïnspireerd door de kookworkshop, want hij was de markt op gegaan en had van alles ingekocht om een lunch te bereiden in mijn pauze. Dus hij had het recept voor tomatensoep van oom Reint & tante Hetty opgezocht in mijn mapje, maar hij had de kip toch maar even laten zitten. Maar hij had wel een hele kruidenmelange voor tomatensoep meegekregen van Appie’s baas, en Angela had Voltaren gel meegekregen voor mama’s knie. Hij was erg bezorgt om mama namelijk. ’s Avonds hadden we de hammam gepland voor een massage en echte Marokkaanse hammam behandeling. Dus Angela en ik konden ook eindelijk even lekker ontspannen. Terwijl ik naar de medina liep voor de hammam was ik een broodje aan het eten en helemaal in gedachten verzonken. Tot ik ergens ‘smakelijk’ hoorde maar niet goed kon plaatsen in welke taal het was en ik ook niet meer wist wat ‘dankje’ in het Frans, Engels of Arabisch was. Dus ik zei maar ‘dankje. En toen begon die man een heel verhaal te vertellen in het Nederlands, want hij had zelf jarenlang in Weert gewoond. Dus dan heb je een Marokkaan met een mengelaccent van Limburgs en Marokkaans. Hij was heel aardig en was erg geïnteresseerd in wat ik deed en na een paar honderd meter ging hij ook weer weg. Papa heeft uiteraard een zelfde soort geval meegemaakt, maar die wou er dan weer geld voor hebben omdat hij zo leuk met papa had gepraat.
Woensdags was Angela half vrij (ze moest wat e-mail thuis beantwoorden) en papa had er weer een klusdag van gemaakt. Hij heeft een schroevendraaier gekocht en heeft bij de conciërge beneden wat schroeven geregeld en heeft een aantal kleine klusjes voor ons gedaan (zoals de wc-bril maken en deuren rechthangen). ’s Avonds zijn we de medina in geweest om met Barry wat te eten. Papa en mama hebben Barry (dat is overigens een vrouw) op de vlucht leren kennen. Zij was hier om spullen in te kopen die ze dan weer in Nederland verkoopt (zoals tassen, arganolie en kussentjes) en papa heeft haar uiteraard ook aan de baas van de kruidenwinkel voorgesteld voor de arganolie en aan zijn broer voor de sieraden. Zij komt om de paar maanden hier in Marrakech dus die zien we binnenkort nog een keer.
En donderdags was het helaas alweer tijd voor papa en mama om te vertrekken. Het was een hele trieste dag want het had ’s nachts flink geregend en ’s ochtends miezerde het nog en het was koud! Omdat Angela en ik weer aan het werk waren en mama weer kan lopen, zijn ze ’s ochtends naar de Majorelle tuin geweest (van onze bekende buurman). Deze vonden ze erg mooi gelukkig. Omdat ik alleen met Kevin op kantoor was en hij ’s middags naar het vliegveld moest (te vroeg voor papa, mama en Barry) had ik tot kwart over 3 de tijd. Dus ik kon papa en mama naar het hotel van Barry brengen die vlakbij mijn kantoor. Nou heeft Marrakech volgens mij het meest slechte update systeem ter wereld op het vliegveld, want nu (23 uur ’s avonds) staat bij de vliegtuigen die vanmiddag om 4 uur zouden landen nog steeds ‘en route’. Ondertussen hebben we bericht dat ze goed geland zijn. Ik denk dat papa en mama op een gezellige en indrukwekkende reis terug kijken. Ze hebben veel gezien en papa heeft weer veel nieuwe Marokkaanse vrienden gemaakt. Wij vonden het in ieder geval erg gezellig, maar vooral erg fijn dat ze er waren. Vooral omdat papa ons appartement bewoonbaar heeft gemaakt en omdat mama het voor elkaar heeft gekregen ons hele appartement in de wasmachine te krijgen.

En bij deze: ik ben zo goed als op 1/3e van mijn stage ondertussen en iedere dag die we hier zijn is er weer 1 dichter bij thuis. Ik had niet gedacht dat ik er zo’n last van zou krijgen, maar ik merk toch dat ik erg last heb van heimwee en ondertussen ook erg behoefte heb aan rust. Ik ben toch 12 uur per dag met mijn stage bezig, 5 dagen in de week en dat begint nu toch wel erg vermoeiend te raken. Plus die non-stop drukte hier 24 uur per dag. Zoals het er nu naar uit ziet en als ik toestemming krijg gaan we 29 april voor een paar dagen terug naar Nederland. Helaas kan ik dan niet naar de bruiloft van Rob & Lieke, maar de tickets voor die dag waren gewoon te duur, hoe graag ik er ook heen had gewild. Maar ik kan in ieder geval weer een paar dagen in mijn heerlijke bedje slapen en een groot aantal mensen weer even zien. Dus daar tellen we nu naar af.