Dan Paati - paradijs op aarde
Door: Eline Raterink
Blijf op de hoogte en volg Eline
12 November 2014 | Suriname, Paramaribo
Dit verhaal zal iets langer worden dan de anderen omdat het over een paar dagen gaat. Maar voor mij waren het de mooiste dagen die de mooiste herinneringen hebben opgeleverd. Dus ik hoop dat jullie de moeite willen nemen het te lezen. Ik zal mijn best doen zo snel mogelijk foto's op Facebook te zetten, wanneer mijn iPad en internet dit toelaten.
Zondag 's ochtends zijn we vertrokken naar Dan Paati, een lodge in het binnenland dat is opgezet door Menzis en Woonzorg Nederland. Omdat de lodge meer geld kostte dan dat het opleverde, hebben ze verkocht aan een Surinaams-Nederlands stel. Zij hebben ook de tour operator Acces Travel opgericht waar Toni voor werkt, dus het zijn zijn bazen. De tocht ging eerst per bus. Binnen een uur waren we al bij Berg en Dal, dus toen we daar vorige week heen gingen deed de boot er dus niet zo snel over (we deden er 3.5 uur over om bij Overbridge te komen). Bij Atjoni houdt de weg letterlijk op dus zijn we in 2 boten gestapt. Onderweg zijn we gestopt bij de grootste concurrent van Dan Paati: Anaula. Maar Dan Paati was veel mooier, al duurde het nog een paar uur voor we daar waren. De boottocht was nog een heel avontuur, want het water staat heel laag. Dit betekende dat we er er een paar keer uit moesten omdat we anders niet door de stroomversnelling kwamen. Overal langs het water zagen we vrouwen de was en afwas doen. Ergens halverwege de rivier vonden ze het niet zo leuk dat mensen foto's van hen stonden te maken en ze stonden te zwaaien metachettes in hun hand te zwaaien. Dit was nogal angstaanjagend soms.
Lunch hadden we in een typisch Samaracaans dorpje. Heel mooi om hier doorheen te mogen lopen. In het dorpje woont een Nederlandse vrouw die het Marronmuseum beheert, zij had bami (spaghetti) met kip gemaakt. Op de terugweg kwamen van alle kanten kindjes aangerend die in het Samaracaans: NEDERLANDSE TOERISTEN!! riepen en naar ons zwaaiden. Bij aankomst bij Dan Paati stonden er een aantal vrouwen op het aanlegsteiger te dansen en te zingen voor ons. We voelden ons heel erg welkom en het was een groot contrast met de machete zwaaiende vrouwen eerder. Dan Paati ligt op een eiland in de Suriname rivier en de mensen die er werken wonen voor het grootste gedeelte in het dorpje Dan, dan aan de overkant ligt. Dan Paati is het echt paradijs op aarde, maar helaas kampt deze lodge met een bezettingsgraad van slechts 20% en maken ze geen winst. Sinds de nieuwe eigenaren begin dit jaar is er al veel veranderd en volgend jaar hopen ze een bezettingsgraad van 50% te hebben en voor het eerst winst te maken. Ik gun het ze heel erg. De lodge wordt gerund door Christa, een hele lieve Surinaamse vrouw. Zij wisselt om de 2 weken af met een Nederlands echtpaar, zodat ze naar haar kinderen kan. Vorige week waren ze beide jarig en ze kon er niet eens bij zijn. Een tijdje geleden was de eigenaar van de Librije hier en die heeft Christa uitgenodigd om een weekje stage te lopen als ze in Nederland is voor de vakantiebeurs. De vrouwen die hier werken vinden het werk heel erg leuk en het wordt ook als een soort status gezien in het dorp. Het wordt hier al vrij vroeg donker en dan begint er een heel kikkerconcert. Op het strand werden we door de eigenaar welkom geheten met hele lekkere ranja en een lekkere snack. Na het eten bleek er een hele grote vogelspin te zitten in 1 van de huisjes. Toni heeft hem gevangen en losgelaten in een boom. Ik heb hem wel even snel geaaid en hij voelde heel erg zacht aan. Ons huisje had wel een paar nestjes en in 1 zag je heel goed een vel hangen. Mijn huisgenoten waren helemaal panisch dat er ook 1 bij ons rond zou lopen, aangezien ik de meeste ballen had moest ik steeds controleren of er 1 zat. Toen Toni bij ons huisje stond te roken, viel er ineens een boomkikker uit de lucht. Dat beest bleef heel stil zitten en Toni zat hem gewoon te aaien.
'S avonds zetten ze bij elk huisje een olielampje neer en 's ochtends krijgt ieder huisje koffie en thee. Na het ontbijt hebben we een jungletocht gemaakt met een lokale gids (en Toni uiteraard) die alles wist te vertellen over de planten en hun medicinale krachten. Hij liet ook een telefoonboom zien. Als je hier heel hard met een stok op sloeg, hoorde je een heel hard en hol geluid dat je tot ver in de jungle kunt horen. Helaas hebben we geen aapjes gezien. Toni zag dat we het allemaal bloedheet hadden en had van een bepaalde plant waaiertjes voor ons gemaakt. De jungletocht eindigde in het dorpje Dan. Hier kregen we weer een tropische stortbui over ons heen. Menzis en Woonzorg Nederland hebben hier ook een crèche, buitenschoolse opvang en ouderenzorg opgezet en de opbrengsten van Dan Paati dragen hier ook aan bij. Bij de crèche mochten we met de kindjes spelen. Ik heb met een heel lief klein jongetje gespeeld. Hij was helemaal verwonderd over mijn camera en ging foto's maken van iedereen, met zijn vinger voor de lens. Daarna hebben we een bezoekje gebracht aan de basisschool en zagen we een gymles en mochten we in de knutselklas kijken. Deed me denken aan mijn kleuterttijd want de werkjes die ze maakten kwamen me bekend voor. De middag hadden we vrij en hebben we aan het zwembad doorgebracht. Het is gewoon te heet om wat te doen 's middags. Tijdens het avondeten kwam er veel gegil uit 1 van de huisjes dus Toni ging er weer heen. Hij kwam even later terug met een Pringles bus met een baby-vogelspin erin. Deze hebben we over onze handen laten lopen. Later had hij de grote van de eerste avond weer gevonden. 'Die vond ik in het magazijn' heeft nog nooit zo raar geklonken als nu. Deze hebben we ook over onze handen heen laten lopen. Ze zijn helemaal niet zo eng. Ze eten alleen maar insecten en zijn superzacht. Ik heb liever een vogelspin op m'n kamer dan die kleine vieze spinnetjes. We zouden nog een kaaimannentocht gaan doen, hier zijn ze veel groter, maar omdat het regende en flitste zijn we niet gegaan. Dinsdags was het wat koeler en hebben we 's ochtends aan onze opdracht voor Dan Paati gewerkt (hoe trekken we meer bezoekers).
En 's middags hebben we in de stroomversnelling voor het eiland gezwommen. Een groep was al onder leiding van Toni in de stromende regen hier naartoe gegaan. Toen ik later met Sanne en Tamara op het puntje van het eiland stond, wisten we niet hoe we bij ze konden komen en lopen door het water leek ons niet zo'n goede optie, aangezien er op 1 bepaald stuk pijlstaartroggen in het zand kunnen zitten. (Maar niet waar wij stonden blijkbaar). De groep die er al zat had inmiddels een hele groep kleine jongetjes om zich heen verzameld. Die zagen ons en besloten ons met een kano op te halen. Dus wij met z'n 3'en in de voor, 3 jongetjes gingen roeien en de rest zwom erachteraan. Vet grappig om te zien en heel lief van ze. Zij doken gewoon door de stroomversnelling alsof het dood normaal was en erheen stenen lagen. Leek ons niet zo'n goed idee. De jongetjes hadden al snel bedacht dat het heel leuk was mij nat te schoppen als ze langs me liepen. En als 1 dat doet volgt de rest uiteraard. Dus al snel waren we in een hevig watergevecht terecht gekomen. Ze konden maar een klein beetje Nederlands maar we hadden de grootste lol. Het was heel mooi om te zien hoe deze kinderen lol kunnen hebben zonder al het speelgoed wat we in Nederland hadden. De mensen lijken hier sowieso veel gelukkiger dan in Nederland. Vooral in het binnenland, ze hebben bijna niks, maar ze redden zich en vermaken zich prima.
'S avonds hebben we op het strand gegeten. 2 dagen geleden hoorde we 2 geweerschoten in de verte wat betekende dat er iemand was overleden. Dit keer hoorde we heel ver weg tromgeroffel, dat hoort bij het ritueel als iemand overleden is. Omdat er geen verlichting in de jungle is, was het meteen pikdonker, op de onweersflitsen na. De sterrenhemel konden we net zo goed zien als in de Marokkaanse woestijn. Toni had weer eens een kampvuurtje gemaakt en later zijn we naar de lobby gegaan voor de culturele avond. Een groep dames ging 3 soorten dansen uitvoeren en zongen erbij. Toni ging de liedjes steeds vertalen voor ons (al hadden wij t idee dat hij het allemaal iets netter vertelde dan wat ze eigenlijk zongen, want de vrouwen van de lodge moesten heel hard lachen om zijn bloemen en bijen verhaaltjes). De 1e dans was vooral vanuit de enkels. De andere 2 vanuit de heupen. Heel mooi en bijzonder om te zien. Vooral hoe los die heupen zitten vergeleken met ons, stijve harken. Telkens danste 1 (of 2) vrouwen terwijl de rest gebukt stond, een ritme klapte en een zong. Daarna konden we nog de traditionele omslagdoeken kopen en schaaltjes die van kalebasschil maken en graveren. Aangezien het geld direct bij de vrouwen terechtkomt heb ik een heel mooi schaaltje gekocht.
Helaas was het woensdag weer tijd om dit paradijs te verlaten. Ik zou hier nog wel een tijdje willen blijven. De rust, geen internet, de natuur en de lieve mensen. Christa heeft ons net zo lang staan uitzwaaien tot we uit beeld waren. Ik vond het heel erg mooi om te zien hoeveel ze van haar werk houdt en hoop dat het heel snel beter gaat met de lodge en dat ze gewoon altijd vol zitten. Het geld komt hier echt 100% goed terecht en de hele gemeenschap profiteert ervan. Hopelijk brengt Christa nog een bezoekje aan ons als ze de tijd heeft wanneer ze in Nederland is. En hopelijk kan ze iedereen op de vakantiebeurs overtuigen te komen naar haar paradijs.
Tijdens de boottocht was het weer tijd voor een tropische stortbui. Gelukkig had ik mijn tas al in een plastic zak zitten, maar ik was net te laat met de poncho. Maar goed, dat was ook wel een keer te verwachten.
De mensen hebben heel veel indruk op mij gemaakt. Niemand klaagt, niemand zeurt en niemand is gestrest Iedereen is vrolijk (op de machetevrouwen na) en heel erg vriendelijk. Ik denk dat Surinamers het meest gastvrije volk zijn en dat dit mede komt omdat het geen massatoerisme bestemming is en omdat het zoveel verschillende culturen samen zijn. Ik ben erachter gekomen hoe verwend wij zijn om ons te vermaken. Kinderen maken hier overal speelgoed van of spelen gewoon met elkaar. Zonder zorgen en zonder iPads. Hier kun je nog echt kind zijn.
Helaas gaan we morgen alweer terug naar Nederland. Ik geloof dat ik de enige ben die daar echt totaal geen zin in heeft (niet dat ik jullie niet mis hoor papa en mama, maar het is hier veel te mooi). Al zouden wat niet stinkende kleren ook wel fijn zijn. Ik ga heel erg graag nog een keer terug om de rest van dit land te zien (en met mensen te gaan die niet de hele dag lopen te klagen over het eten en de hitte).
Zondag 's ochtends zijn we vertrokken naar Dan Paati, een lodge in het binnenland dat is opgezet door Menzis en Woonzorg Nederland. Omdat de lodge meer geld kostte dan dat het opleverde, hebben ze verkocht aan een Surinaams-Nederlands stel. Zij hebben ook de tour operator Acces Travel opgericht waar Toni voor werkt, dus het zijn zijn bazen. De tocht ging eerst per bus. Binnen een uur waren we al bij Berg en Dal, dus toen we daar vorige week heen gingen deed de boot er dus niet zo snel over (we deden er 3.5 uur over om bij Overbridge te komen). Bij Atjoni houdt de weg letterlijk op dus zijn we in 2 boten gestapt. Onderweg zijn we gestopt bij de grootste concurrent van Dan Paati: Anaula. Maar Dan Paati was veel mooier, al duurde het nog een paar uur voor we daar waren. De boottocht was nog een heel avontuur, want het water staat heel laag. Dit betekende dat we er er een paar keer uit moesten omdat we anders niet door de stroomversnelling kwamen. Overal langs het water zagen we vrouwen de was en afwas doen. Ergens halverwege de rivier vonden ze het niet zo leuk dat mensen foto's van hen stonden te maken en ze stonden te zwaaien metachettes in hun hand te zwaaien. Dit was nogal angstaanjagend soms.
Lunch hadden we in een typisch Samaracaans dorpje. Heel mooi om hier doorheen te mogen lopen. In het dorpje woont een Nederlandse vrouw die het Marronmuseum beheert, zij had bami (spaghetti) met kip gemaakt. Op de terugweg kwamen van alle kanten kindjes aangerend die in het Samaracaans: NEDERLANDSE TOERISTEN!! riepen en naar ons zwaaiden. Bij aankomst bij Dan Paati stonden er een aantal vrouwen op het aanlegsteiger te dansen en te zingen voor ons. We voelden ons heel erg welkom en het was een groot contrast met de machete zwaaiende vrouwen eerder. Dan Paati ligt op een eiland in de Suriname rivier en de mensen die er werken wonen voor het grootste gedeelte in het dorpje Dan, dan aan de overkant ligt. Dan Paati is het echt paradijs op aarde, maar helaas kampt deze lodge met een bezettingsgraad van slechts 20% en maken ze geen winst. Sinds de nieuwe eigenaren begin dit jaar is er al veel veranderd en volgend jaar hopen ze een bezettingsgraad van 50% te hebben en voor het eerst winst te maken. Ik gun het ze heel erg. De lodge wordt gerund door Christa, een hele lieve Surinaamse vrouw. Zij wisselt om de 2 weken af met een Nederlands echtpaar, zodat ze naar haar kinderen kan. Vorige week waren ze beide jarig en ze kon er niet eens bij zijn. Een tijdje geleden was de eigenaar van de Librije hier en die heeft Christa uitgenodigd om een weekje stage te lopen als ze in Nederland is voor de vakantiebeurs. De vrouwen die hier werken vinden het werk heel erg leuk en het wordt ook als een soort status gezien in het dorp. Het wordt hier al vrij vroeg donker en dan begint er een heel kikkerconcert. Op het strand werden we door de eigenaar welkom geheten met hele lekkere ranja en een lekkere snack. Na het eten bleek er een hele grote vogelspin te zitten in 1 van de huisjes. Toni heeft hem gevangen en losgelaten in een boom. Ik heb hem wel even snel geaaid en hij voelde heel erg zacht aan. Ons huisje had wel een paar nestjes en in 1 zag je heel goed een vel hangen. Mijn huisgenoten waren helemaal panisch dat er ook 1 bij ons rond zou lopen, aangezien ik de meeste ballen had moest ik steeds controleren of er 1 zat. Toen Toni bij ons huisje stond te roken, viel er ineens een boomkikker uit de lucht. Dat beest bleef heel stil zitten en Toni zat hem gewoon te aaien.
'S avonds zetten ze bij elk huisje een olielampje neer en 's ochtends krijgt ieder huisje koffie en thee. Na het ontbijt hebben we een jungletocht gemaakt met een lokale gids (en Toni uiteraard) die alles wist te vertellen over de planten en hun medicinale krachten. Hij liet ook een telefoonboom zien. Als je hier heel hard met een stok op sloeg, hoorde je een heel hard en hol geluid dat je tot ver in de jungle kunt horen. Helaas hebben we geen aapjes gezien. Toni zag dat we het allemaal bloedheet hadden en had van een bepaalde plant waaiertjes voor ons gemaakt. De jungletocht eindigde in het dorpje Dan. Hier kregen we weer een tropische stortbui over ons heen. Menzis en Woonzorg Nederland hebben hier ook een crèche, buitenschoolse opvang en ouderenzorg opgezet en de opbrengsten van Dan Paati dragen hier ook aan bij. Bij de crèche mochten we met de kindjes spelen. Ik heb met een heel lief klein jongetje gespeeld. Hij was helemaal verwonderd over mijn camera en ging foto's maken van iedereen, met zijn vinger voor de lens. Daarna hebben we een bezoekje gebracht aan de basisschool en zagen we een gymles en mochten we in de knutselklas kijken. Deed me denken aan mijn kleuterttijd want de werkjes die ze maakten kwamen me bekend voor. De middag hadden we vrij en hebben we aan het zwembad doorgebracht. Het is gewoon te heet om wat te doen 's middags. Tijdens het avondeten kwam er veel gegil uit 1 van de huisjes dus Toni ging er weer heen. Hij kwam even later terug met een Pringles bus met een baby-vogelspin erin. Deze hebben we over onze handen laten lopen. Later had hij de grote van de eerste avond weer gevonden. 'Die vond ik in het magazijn' heeft nog nooit zo raar geklonken als nu. Deze hebben we ook over onze handen heen laten lopen. Ze zijn helemaal niet zo eng. Ze eten alleen maar insecten en zijn superzacht. Ik heb liever een vogelspin op m'n kamer dan die kleine vieze spinnetjes. We zouden nog een kaaimannentocht gaan doen, hier zijn ze veel groter, maar omdat het regende en flitste zijn we niet gegaan. Dinsdags was het wat koeler en hebben we 's ochtends aan onze opdracht voor Dan Paati gewerkt (hoe trekken we meer bezoekers).
En 's middags hebben we in de stroomversnelling voor het eiland gezwommen. Een groep was al onder leiding van Toni in de stromende regen hier naartoe gegaan. Toen ik later met Sanne en Tamara op het puntje van het eiland stond, wisten we niet hoe we bij ze konden komen en lopen door het water leek ons niet zo'n goede optie, aangezien er op 1 bepaald stuk pijlstaartroggen in het zand kunnen zitten. (Maar niet waar wij stonden blijkbaar). De groep die er al zat had inmiddels een hele groep kleine jongetjes om zich heen verzameld. Die zagen ons en besloten ons met een kano op te halen. Dus wij met z'n 3'en in de voor, 3 jongetjes gingen roeien en de rest zwom erachteraan. Vet grappig om te zien en heel lief van ze. Zij doken gewoon door de stroomversnelling alsof het dood normaal was en erheen stenen lagen. Leek ons niet zo'n goed idee. De jongetjes hadden al snel bedacht dat het heel leuk was mij nat te schoppen als ze langs me liepen. En als 1 dat doet volgt de rest uiteraard. Dus al snel waren we in een hevig watergevecht terecht gekomen. Ze konden maar een klein beetje Nederlands maar we hadden de grootste lol. Het was heel mooi om te zien hoe deze kinderen lol kunnen hebben zonder al het speelgoed wat we in Nederland hadden. De mensen lijken hier sowieso veel gelukkiger dan in Nederland. Vooral in het binnenland, ze hebben bijna niks, maar ze redden zich en vermaken zich prima.
'S avonds hebben we op het strand gegeten. 2 dagen geleden hoorde we 2 geweerschoten in de verte wat betekende dat er iemand was overleden. Dit keer hoorde we heel ver weg tromgeroffel, dat hoort bij het ritueel als iemand overleden is. Omdat er geen verlichting in de jungle is, was het meteen pikdonker, op de onweersflitsen na. De sterrenhemel konden we net zo goed zien als in de Marokkaanse woestijn. Toni had weer eens een kampvuurtje gemaakt en later zijn we naar de lobby gegaan voor de culturele avond. Een groep dames ging 3 soorten dansen uitvoeren en zongen erbij. Toni ging de liedjes steeds vertalen voor ons (al hadden wij t idee dat hij het allemaal iets netter vertelde dan wat ze eigenlijk zongen, want de vrouwen van de lodge moesten heel hard lachen om zijn bloemen en bijen verhaaltjes). De 1e dans was vooral vanuit de enkels. De andere 2 vanuit de heupen. Heel mooi en bijzonder om te zien. Vooral hoe los die heupen zitten vergeleken met ons, stijve harken. Telkens danste 1 (of 2) vrouwen terwijl de rest gebukt stond, een ritme klapte en een zong. Daarna konden we nog de traditionele omslagdoeken kopen en schaaltjes die van kalebasschil maken en graveren. Aangezien het geld direct bij de vrouwen terechtkomt heb ik een heel mooi schaaltje gekocht.
Helaas was het woensdag weer tijd om dit paradijs te verlaten. Ik zou hier nog wel een tijdje willen blijven. De rust, geen internet, de natuur en de lieve mensen. Christa heeft ons net zo lang staan uitzwaaien tot we uit beeld waren. Ik vond het heel erg mooi om te zien hoeveel ze van haar werk houdt en hoop dat het heel snel beter gaat met de lodge en dat ze gewoon altijd vol zitten. Het geld komt hier echt 100% goed terecht en de hele gemeenschap profiteert ervan. Hopelijk brengt Christa nog een bezoekje aan ons als ze de tijd heeft wanneer ze in Nederland is. En hopelijk kan ze iedereen op de vakantiebeurs overtuigen te komen naar haar paradijs.
Tijdens de boottocht was het weer tijd voor een tropische stortbui. Gelukkig had ik mijn tas al in een plastic zak zitten, maar ik was net te laat met de poncho. Maar goed, dat was ook wel een keer te verwachten.
De mensen hebben heel veel indruk op mij gemaakt. Niemand klaagt, niemand zeurt en niemand is gestrest Iedereen is vrolijk (op de machetevrouwen na) en heel erg vriendelijk. Ik denk dat Surinamers het meest gastvrije volk zijn en dat dit mede komt omdat het geen massatoerisme bestemming is en omdat het zoveel verschillende culturen samen zijn. Ik ben erachter gekomen hoe verwend wij zijn om ons te vermaken. Kinderen maken hier overal speelgoed van of spelen gewoon met elkaar. Zonder zorgen en zonder iPads. Hier kun je nog echt kind zijn.
Helaas gaan we morgen alweer terug naar Nederland. Ik geloof dat ik de enige ben die daar echt totaal geen zin in heeft (niet dat ik jullie niet mis hoor papa en mama, maar het is hier veel te mooi). Al zouden wat niet stinkende kleren ook wel fijn zijn. Ik ga heel erg graag nog een keer terug om de rest van dit land te zien (en met mensen te gaan die niet de hele dag lopen te klagen over het eten en de hitte).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
