Marokkaanse avonturen

Ik heb de afgelopen dagen even van elke dag een verhaal getypt, het is een beetje lang geworden, maar anders vergeet ik de helft weer.

20-02-2014 Donderdag
Gisteren bestond Atlas Elite 1 jaar en vandaag werd het businessplan gepresenteerd aan de grote baas en een paar managers van Atlas Voyages in het allernieuwste hotel van Marrakech: Royal Palm. Dit hotel ligt 10km buiten de stad, maar heeft een supermooi uitzicht over het Atlas gebergte. Ik snapte eerst niet zo goed waarom mensen naar Marrakech zouden komen en dan vervolgens 10km buiten de stad gaan zitten. Tot dat de deur van het hotel open ging en ik het mooiste uitzicht wat ik tot nu toe heb gezien zag. Bij de deuren stonden ook van die typisch Noord-Afrikaans geklede mannen die meteen alle tassen en jassen overnamen. Het hotel opent officieel in april, maar er waren nu al een aantal kamers open voor gasten. De grote baas vond het schande dat ik alle hotels nog niet had gezien waar Atlas Elite contracten mee heeft (de meest luxe van het luxe in Marokko) en vond dat ik dat zo snel mogelijk moest doen, gevolgd door een tour door Marokko om de rest van de hotels en de steden te bezoeken. Zodat ik wist wat ik verkocht en mijn collega’s veel beter kon helpen. Dus daar werden ze dan ook op aangesproken en ze wouden kijken of ze dat voor volgende week kunnen regelen. Maar zoals alle beloftes hier in Marokko: ik reken er niet op, want tot nu toe is nog geen enkele belofte (behalve dat ik het hoedje met sluier op moest en dat we een nieuw slot kregen) waargemaakt. Ook wou hij meteen dat ik nog een jaar bleef. Na de presentatie (en hele lange verhalen van de baas) hebben we het hotel mogen zien. De eerste suite, de executive suite, was al heel erg luxe. Maar de suites die we daarna zagen waren stuk voor stuk nog veel luxer, allemaal met het allermooiste uitzicht op het Atlas gebergte. Ook de kidsclub was heel leuk. Er zat een echte restaurantkeuken in, maar dan in het klein waar de kinderen zelf konden koken, er stonden heel veel hele fluffy schapen en een grote kameel. De ‘playroom’ was uitgerust met de allernieuwste Mac’s en playstations en al dat soort dingen. Na de rondleiding kregen we lunch: garnalensoep, zalm en een soort appelflap (maar dan met het bladerdeeg onderop en de appels bovenop, en daarna nog een keer thee met taart. Vervolgens kwam er weer een heel verhaal van de grote baas. Maar aangezien ik nog niet echt Frans spreek, volgde ik er niks van. Wat mij verbaasde en hier heel anders is dan in Nederland: tijdens het verhaal van de grote baas en de presentatie van mijn collega’s, zaten andere collega’s (voornamelijk uit Casablanca) elkaar/anderen te sms’en, te bellen, spelletjes te spelen e.d. Ze waren drukker met andere dingen dan met luisteren. Dat zie je in Nederland niet snel denk ik.

Temperatuurstatus: het is hier nog steeds koud ’s nachts. Ons dekbedden aantal is opgeschroefd naar 5. Maar wel met 1 laag pyjama minder. Overdag is het ondertussen wel weer lekker… Zolang je in de zon staat.

En dan nog iets anders: de scooter is hier vervoersmiddel nr. 1 (gevolgd door de Hyundai i10). En zoals iedereen weet draag je een helm als je rijdt. Behalve in Marokko/Marrakech uiteraard, want daar werkt alles anders. De meeste mensen hebben inderdaad een helm, maar ik betwijfel of ze ook daadwerkelijk weten waar die helm voor dient. Aangezien de helm in de helft van de gevallen gewoon aan het stuur hangt. Of men draagt een petje/hoofddoek en de helm helemaal op het achterhoofd (schijnbaar blijft ie dan wel zitten). Of gewoon helemaal niet. In Nederland zit er ook meestal 1 persoon op de scooter. Hier gemiddeld meer dan 2. Hele families worden erop vervoerd: Vader (in de meeste gevallen met helm) voorop, moeder (zonder helm) achterop, ertussenin zit een kind geklemd alsof het een aapje is (uiteraard ook zonder helm) en moeders heeft dan nog een heel pakket fleecedekens achterop de rug gebonden met een baby erin. Alleen jammer dat ze er hier nog niet helemaal achter zijn dat die dingen heel slecht zijn voor de volksgezondheid, want je ademt overal in de stad uitlaatgassen in. Alleen buiten de stad en binnen kun je vrij ademen. Tijdens de spits hangt er dan ook gewoon een wolk van uitlaatgassen in de drukste straten.

21-02-2014 Vrijdag
Vandaag moest ik op stage een ‘offer’ voor een klant maken. De klanten van de reisagent waren 2 volwassenen en 3 kinderen. Fatima Zahra (mijn collega) had een tour samengesteld voor deze mensen en in de offer komen dan een paar hotels per stad die ze aanbeveelt. Die moest ik dan gaan bellen voor de beschikbaarheid en of het mogelijk was om een extra bed te plaatsen, hoeveel dat dan moest kosten, en of de kinderen ook city tax moesten betalen. Maar om überhaupt al de reserveringenafdeling aan de telefoon te krijgen was al een opgave opzich (of om überhaupt te bellen, daarvoor zijn eerst allemaal ingewikkelde codes nodig). Dan was het vervolgens een hele kunst om die mensen ook daadwerkelijk te verstaan door de telefoon en om hen te begrijpen en alles te vragen. Daar was ik niet zo heel goed in. Maar nou vond ik de opdracht ook vrij moeilijk, omdat ik nog lang niet weet hoe alles werkt en wat ik precies moet vragen en wat er allemaal mogelijk is. Dus hier heb ik ook de hele dag over gedaan in plaats van een paar uur. Uiteindelijk heb ik het maar met Fatima Zahra afgemaakt, want als zij belt gaat het veel sneller. Ik heb maar mijn excuses aangeboden voor het feit dat ik zo sloom was en dat ik het nog niet kon. Het was wel ‘ok’ zei ze, maar ze riep de hele dag al dat we nog heel veel moesten doen, dus ik voelde me nogal schuldig tegenover haar, omdat ze dankzij mij niet zo opschoot. Ze beloofde wel dat ik komende week de tour langs de hotels ga doen, dus ik ben benieuwd.

22-02-2014 Zaterdag
Helaas heb ik hier in Marokko een nieuwe gewoonte ontwikkeld om 1 ding per dag kapot te maken. De ene dag is het de rits van Angela’s tas, de volgende mijn legging of mijn flesje arganolie (gelukkig hadden we net een nieuw gratis flesje gekregen van onze vrienden in het kruidenwinkeltje waar Gemma zaken mee doet). Angela moest vandaag werken, dus ik was alleen. Aangezien we nog geen internet hebben kan ik nog niet zoveel doen. Dus ik heb maar een beetje filmpjes gekeken van mijn harde schijf, schoongemaakt/gewassen (met de hand) en Angela’s tas gemaakt. (en daarbij uiteraard weer een onderdeel van mijn naaisetje kapot gemaakt). Maar haar rits werkt weer. Aan het eind van de middag ben ik maar weer richting het kruidenwinkeltje gelopen. Angela komt daar bijna dagelijks met de groepen toeristen die koken bij Souk Cuisine en dat is ook onze afspreekplek als ik vanuit de nieuwe stad kom. Dus toen ik aankwam kreeg ik meteen weer een kopje (koude) thee. Toen Angela om een klein beetje arganolie vroeg voor mijn eczeem op mijn arm kregen we meteen een hele fles mee van de eigenaar (maar goed ook, want later, iets na 12 uur ’s nachts gooide ik na het douchen mijn flesje helaas kapot). Ook kregen we allebei een stukje parfum (het ziet eruit als zeep) wat heel lekker ruikt, om in de kast te hangen zodat de kleren lekker gaan ruiken. En als we onze groene lippenstift op hadden die we vorig jaar kregen, zouden we nog een pak van 10 meekrijgen. Dus met het geld besparen hier gaat het redelijk goed. Daarna zijn we nog even de toerist uit wezen hangen in de Souks (en uiteraard foto’s gemaakt voor de achterban). Eten kun je hier heel goedkoop, voor 45 dirham (iets minder dan €4,50) hebben we samen gegeten. Dat gaat in Nederland niet lukken en daar kunnen we ook haast niet voor koken. Vervolgens zijn we met Abdellatif (van de kruidenwinkel) weer thee gaan drinken op het dakterras van het cafeetje naast de winkel. Hier kennen ze ook hasj, want dat ging hij roken om rustig te worden. Schijnbaar was hij nerveus. Hij vertelde dat hij altijd 2 weken lang, 7 dagen in de week en van 9 tot 9 werkte, en dan 1 week vrij had. En soms werkte hij zelf 1.5 of 2 maand non-stop achter elkaar. Godzijdank hoeven wij dat niet. Maar zo zie je maar weer dat de Marokkaanse leefstijl hier heel anders is. Toen we thuis kwamen en ons appartement binnen gingen zagen we de deur aan de overkant alweer iets open gaan, dus daar kwam buurman weer aan. Hij liep meteen naar ons balkon toe om de wasmachine aan te sluiten. Schijnbaar heeft iemand hem hierover ingelicht, want wij hadden nog niks gezegd. Maar na een uur was het dan toch eindelijk gelukt. Met behulp van onze nieuwe blikopener als knijptang. Marokkanen gebruiken gewoon alles wat ze tegen komen als gereedschap. Ook de vakmensen zelf hebben geen gereedschap zei Gemma. Maar als ze komen pakken ze gewoon wat ze maar kunnen vinden in je huis. En ze hechten ook geen waarde aan spullen, als het maar werkt. Dus wij moesten ook niet zeggen: slechts 1 van de 3 airco’s geeft ook warme lucht, maar: 1 airco doet het! Dat probleem ook maar meteen bij buurman aangegeven en als we het goed begrepen komt er morgen iemand voor. Ook voor de kraan, en voor de lampen en hopelijk ook voor het rolluik. Want dat was een ‘grand problem’ volgens hem. De enorme tochtkier bij 1 van de schuifdeuren van de slaapkamer naar het balkon is verholpen door ergens onderin een schroevendraaier te drukken. Dus nou maar hopen dat de conciërge beneden zijn schroevendraaier de komende 5 maanden niet op komt eisen. En dat ik de schuifdeur niet weer open maak.

23-02-2014 Zondag
Bij nader inzien bleek de wasmachine toch niet te werken, want de was was nog kurkdroog en het wasmiddel zat er nog in. Ondanks dat het leek alsof ie het deed. We hadden met buurman afgesproken dat hij om 12 uur ’s middags de rest zou fixen wat al een week lang gedaan moest worden. Hij was er wel om 12 uur, maar hij was een kopie van onze paspoorten voor de eigenaar. Wij gaan die niet geven zolang alles nog niet gedaan is. Met als gevolg dat hij ook weer weg ging en we tot half 3 hebben gewacht tot iemand ons appartement nou eens afmaken. Maar helaas. Dus zijn we maar weer de medina ingegaan. Angela en ik zijn ondertussen al redelijk vermarokkaniseerd. In Nederland hebben we Marokkaanse hangjongeren, hier hebben we Nederlandse hangjongeren. Als we ons vervelen gaan we naar de medina en hangen we wat rond in de kruidenwinkel. Gelukkig vindt de baas het niet erg en hij is ook erg behulpzaam. Omdat wij het nummer van ons internetstickje niet weten en Armand zelf ook niet, bracht de baas ons naar de winkel van zijn broer, 3 stalletjes verderop. Die had namelijk een computer. Dus moesten we het daar eens proberen. Zonder succes, want het nummer is gewoon onvindbaar. Maar omdat de broer graag wou investeren in de toekomst (in Angela die klanten van Souk Cuisine binnenbrengt), kregen we ook hier een cadeautje. Ik kreeg een zilveren hangertje met ‘fatima’s hand’, een handje dat je hier overal ziet, en Angela kreeg een Berberse ‘Z’.

24-02-2014 Maandag
Weer een dagje stage. Ondertussen heb ik het idee dat ik iedereen hier meer tot last ben dan dat ik ze echt kan helpen. Het feit dat ik momenteel geen internet heb maakt me er ook niet heel populair op, aangezien ik dan niks kan sturen of op kan zoeken. Maar uiteraard op het moment dat ik pauze heb, zijn alle winkels dicht hier. ’s Avonds heeft Abdellatif (Appie voor ons, aangezien iedereen hier Abdel(latif) heet) ons geholpen met het internet. Aangezien het nummer van het stickje dat we hadden onvindbaar was, hebben we maar een nieuwe gekocht. En een router, zodat we het stickje in het appartement daar in kunnen stoppen en we wifi hebben. Na wat prutsen was het ons gelukt.

25-02-2014 Dinsdag
Volgens mij hebben ze door dat ik een hekel heb aan telefoneren, want ze vragen mij steeds om hotels te bellen om de beschikbaarheid na te vragen. Toen ik uit mijn werk thuis kwam ’s avonds stond de eigenaar van het appartement er al met een elektricien. Maar in plaats van dat ze alles hebben gemaakt wat het niet deed, hebben ze alleen een nieuwe kraan geplaatst en 3 lampen vervangen (terwijl er heel veel zijn die het niet doen, dus we hebben nog steeds geen licht op de badkamer, behalve de lamp van de spiegel).

26-02-2014 Woensdag
Vandaag eindelijk de database van Amerikaanse touroperators af gekregen. Ik had een hele lijst met Amerikaanse touroperators gekregen en moest kijken of ze luxe reizen aanboden of ‘gewone’ reizen, wat ze aanboden, of ze ook naar Marokko gingen en welke landen ze nog meer aanboden. 134 websites en een paar dagen later was ik dan eindelijk klaar. En de lampen die vervangen zijn, blijken het nu al niet meer te doen.

S avonds om 9 uur afgesproken met Abdellatif, maar aangezien er voetbal op tv was, was hij er pas om half 11. (Als een ploeg scoort, gaan ze hier klappen in plaats van juichen). Wij wouden eigenlijk gaan slapen omdat we allebei erg moe waren, maar Appie (zoals wij hem noemen), stond erop dat we nog mee gingen. Hij had ergens een scooter vandaan getoverd, die niet van hem was, want hij had ons al een paar keer verteld dat hij er een ging kopen over 2 maanden. Maar wij moesten alsnog mee. Dus wij met z'n 2e achterop de scooter. Iets wat je hier heel veel ziet en ook heel normaal is. Dachten wij. Tot dat we 200 meter verderop alweer af moesten stappen omdat er politie op het kruispunt stond. Blijkbaar is het toch verboden om met z'n 3e op een scooter te zitten. Dus Angela stak snel over en stapte iets verderop ook weer op. Tot we bij het volgende kruispunt waren en de politie ons al zag. Dus we werden naar de kant van de weg gesommeerd waar wij weer af moesten stappen en Appie al zijn papieren moest laten zien. De politieman dacht dat wij wel Arabisch spraken en vertelde ons een heel verhaal. Toen hij door had dat we t niet verstonden, maar wel een klein beetje Frans, kwam het verhaal er op neer dat je dus niet met z'n 3en op een scooter mag zitten. Toen moesten we snel doorlopen van Appie en toen hij weer bij ons kwam zei hij: 'in Morocco you solve everything with a little money'. En vervolgens werden we toch maar 1 voor 1 vervoerd naar een barretje vlak bij mijn werk. Met waterpijpen. Wij zijn maar braaf aan de thee gegaan.

Maar we zijn in ieder geval weer een Marokkaans avontuur rijker. De mensen in de hotels hebben vast niet zulke spannende avonturen ;)

Voor vanavond (donderdag) staat er een cocktailparty in het Four Season hotel op de planning en voor morgen staat de grote tour langs de hotels hier gepland. Uiteraard met privé chauffeur en minibus. Want ik weiger hier zelf achter het stuur te kruipen.