Week 4

27-02-2014 donderdag
Helaas is er iets fout gegaan tussen mijn iPhone (waar mijn verhalen opstonden) en mijn MacBook (waar de verhalen naartoe moesten). Lang verhaal kort: de afgelopen week is weg en mijn hersenen krijgen zoveel te verwerken dat ik nu ongetwijfeld weer een aantal gebeurtenissen vergeet, maar het is niet anders.

En hier begint het probleem dus: ik weet nu al niet meer wat ik/we donderdag gedaan hebben. Ik kan me alleen nog herinneren dat ik ’s avonds een cocktailparty in het Four Season’s hotel had. Daar werd een expositie geopend (iets wat hier schijnbaar heel vaak gebeurd in hotels, dus elke week zijn er wel een paar cocktailparty’s heb ik begrepen). Mijn vrouwelijke collega’s en ik hadden ons erg verheugd op het eten, want na een dag hard werken heb je honger. Alleen nou had ik er voor gezorgd dat ik in mijn 2 uur durende pauze helemaal klaar was om na het werk zo te gaan. Daar dachten zij anders over, want er werd eerst nog een uur lang getut op kantoor. Met als gevolg dat bij aankomst uiteraard al het eten al werd weggehaald, en we dus alsnog honger hadden. Gelukkig bleven we er niet zo heel lang en kon ik alsnog thuis wat eten koken. Bij thuiskomst waren Fahrid en Appie op bezoek, want Angela was ziek. Fahrid komt uit Essaouira (kustplaats) en helpt Gemma hier wel eens. Vorig jaar tijdens de studiereis heeft hij Sanne en mij nog hele verhalen verteld over Essaouira, dus ik herkende hem nog wel. Hij spreekt trouwens Nederlands, dus dat praat wat makkelijker.

28-02-2014 vrijdag
Vrijdags stond mijn hoteltour gepland. Ik werd ‘s ochtends door een privéchauffeur opgehaald, die me de hele dag door heel Marrakech zou rijden. Mijn tour begon midden in de stad bij het Royal Mansour. Achteraf blijkt dat dit het duurste hotel was van Marrakech en dat het het lievelingshotel (volgens mij) van de koning was. Prijs: vanaf €1000 per nacht. Maar dit was dan ook meteen het mooiste hotel. Het hotel moest de medina van Marokkaanse steden voorstellen. Er was een hele grote poort bij de ingang, vergelijkbaar met een stadspoort van de medina. Dan was er een supermooi gebouw met een hele mooie binnenplaats en receptie en een paar lounges (en expositieruimte uiteraard). De ‘kamers’ bevonden zich allemaal buiten dit gebouw, aangezien het allemaal riads zijn. Ik weet niet of het al duidelijk is voor iedereen, maar een riad is een Marokkaans huis die in de medina staan. Van de buitenkant zie je alleen maar een deur, maar achter die deur is het een waar paleis, met een patio en open dak (vandaar dat het nu nog zo ijskoud in de huizen is). En de straatjes die naar de riads toeliepen bootsten de straatjes van de medina na. Vooral ’s avonds was dit erg mooi volgens de man die mij de rondleiding gaf, omdat er dan overal lichtjes waren. Ik heb de meest standaard riad gezien. Op de begane grond is de woonkamer, op de 1e verdieping de slaapkamer en badkamer en nog een trap naar boven is het dakterras. Met ligstoelen en zwembadje uiteraard. Het grappige was, dat al deze riads een ‘backstage’ gedeelte hebben: voor het personeel. Die gebruiken nooit de voordeur en kunnen via deze backstage gedeelte ongezien eten neerzetten, bagage brengen of andere service. Als je die deur uit liep was het net of je een filmset afliep. Heel grappig om te zien. En uniek want ik heb het nog nergens anders gezien. En ondanks dat het hotel binnen de stadsmuren van de medina van Marrakech ligt, hoor je er helemaal niks. Het is er doodstil. Vervolgens werd er een golfkarretje voorgereden om me naar het gebouw te brengen waar de spa lag. Nog geen 50 meter verderop. Volgens de man die me de rondleiding gaf, mocht ik het hotel zien als mijn ‘tweede thuis’ (Nou heb ik er ondertussen al wel veel verzameld hier). Dus als we daar een riad zouden kunnen krijgen voor de komende 4 maanden zou dat totaal geen probleem zijn natuurlijk. Ik denk alleen niet dat hij dat bedoelde.

Vervolgens ging mijn tour door naar de buren: het beroemde ‘La Mamounia’. Na de verhalen was ik hier wel erg benieuwd naar. Het viel echter tegen. De standaard kamers (die dan weer wel classic en superior heten, dus dan verwacht je wel wat) zijn erg klein en hebben niet eens een balkon of mooi uitzicht. En daar betaal je dan meer dan €400 per nacht voor. De mensen die hier verblijven komen dan ook met name om te kunnen zeggen dat ze in het Mamounia zijn geweest. Dit is ook het hotel waar alle beroemdheden verblijven als ze in Marrakech zijn. Het is overigens wel een heel mooi hotel hoor. Alles is met de hand gemaakt (daarom duurde de restauratie ook 3 jaar). De architectuur is echt mooi binnen, alleen brand er nauwelijks licht, waardoor het pikdonker is.

Het laatste hotel van de ochtend was ‘La Sultana’, ook in de medina gelegen, maar dan in het drukke gedeelte. Dit hotel bestaat uit 5 aaneengeschakelde riads met allemaal een eigen thema/karakter. Ze hebben mij 1 suite laten zien in de Afrikaanse riad en die suite had het zebra thema. Dus alles was gedecoreerd met zebra’s. Vanaf het dakterras had je heel mooi uitzicht over de Koutoubia moskee, de medina en het Marokkaanse leven en het Atlas gebergte.

Na de lunch was het tijd voor de hotels buiten de stad. Dus eerst reed mijn privéchauffeur weer richting de Royal Palm waar ik vorige week was. Vlakbij lag het Selman hotel. De architect van dit hotel is dezelfde als die van La Mamounia, en ook hier waren weer veel donkere kleuren gebruikt, maar wel wat moderner en niet zo klassiek en pikdonker. Mijn rondleiding begon bij de paardenstallen. Want de eigenaar was een groot fan van Arabische volbloed paarden (waar overigens ook door het gehele hotel levensgrote foto’s van hangen). Die waren niet om op te rijden maar alleen om naar te kijken. Deze paarden hebben het zeker niet slecht, want ze hadden een heuze douche en zonnebank. Daarnaast hadden ze ook nog ‘gewone’ paarden die ze voor shows tijdens de zondagbrunch gebruiken. Dit hotel heeft een patio die anders is dan andere patio’s hier in Marokko. Deze was zwart met wit en had Moorse architectuur. Doordat het zo ongebruikelijk is, was deze erg populair voor fotoshoots.

Na dit bezoek werd ik helemaal naar de andere kant van Marrakech gereden, naar de Palmeraie (vol met palmbomen, heel veel zand en natuurlijk mijn vrienden: de dromedarissen). Dit gebied ligt echt een behoorlijk eind buiten Marrakech. En na het zien van de hotels snap ik wel dat je in een hotel daar wil zitten en ook voor de rust en het uitzicht, maar ik zelf zou toch echt niet een half uur rijden over een zeer hobbelige weg, van de stad af willen zitten. Het eerste hotel hier was het Palais Namaskar. Ik had hiervan nog geen website bezocht en ook nog niks over gehoord, dus ik was erg benieuwd. Ik kreeg een rondleiding van een jongen die de hotelschool in Nederland had gedaan en overal over de hele wereld had gewoond en ook weet ik hoeveel nationaliteiten had. Ik geloof dat hij in ieder geval uit Nicaragua kwam. Of daar ergens uit de buurt. Maar zijn vader was dan weer Duits. Maar goed, dit hotel staat in het teken van Feng Shui, privacy en heel veel ruimte. De ‘goedkoopste’ (slechts iets meer dan €400 per nacht) was al erg groot en heeft een privéjacuzzi. Daglicht is ook erg belangrijk, dus overal zijn hele grote ramen. Ook in de badkamer. Vervolgens kreeg ik een ‘pool villa’ te zien en als klap op de vuurpijl een paleis. Dit hotel was ook erg mooi en ik ben al uitgenodigd om een keer met Angela op zaterdag te komen voor de Fashion brunch, waar internationale designers en modellen de laatste mode laten zien. Dus daar gaan we maar een keertje heen.

Het laatste hotel van de dag lag er naast: het Taj Palace. Zoals de naam al doet vermoeden lijkt deze inderdaad op de Taj Mahal. Het is een combinatie van Marokkaanse, Moorse en Indische architectuur (en vooral heel veel roze en groen). Het meisje dat de tour deed vertelde me dat de film Sex & the city 2 hier is opgenomen (terwijl de actrices zelf dan weer in La Mamounia sliepen). Dit hotel was wat saaier, want alle kamers waren het zelfde. Alleen afhankelijk van de categorie die je boekte had je een woonkamer meer of minder. Naast het hoofdgebouw zijn er ook nog 4 riads (waarvan 2 in september pas open gaan).

Op de terugweg kreeg ik een sms’je van Cyndie dat we weer een cocktailparty hadden ’s avonds. Dit keer in ‘The Pearl’. Hier hadden ze wel eten, al heb ik deze keer juist geen expositie gezien. En het was er ook heel rustig dus we waren ook zo weer weg. Wel heeft Cyndie me nog even het dakterras laten zien. Vanaf hier had je een heel mooi uitzicht over de verlichte stad.

Bij thuiskomst was buurman op bezoek. Hij was een tajine aan het koken voor Angela (en gelukkig ook voor mij, want van die mini-hapjes raak je niet echt vol). Alleen dit was ook meteen de laatste avond dat wij contact hebben gehad met buurman. Omdat hij, toen ik er nog niet was, Angela eerst al had verteld dat ze erg knap was, en later stuurde hij haar nog een sms’je met dat hij haar miste. Dus die negeren we nu helemaal en schakelen we ook niet meer in. Daar zitten we niet op te wachten en hij heeft een vrouw en kind, dus laat hij daar maar voor zorgen.

01-03-2014 Zaterdag
Vandaag hadden Gemma en Angela een groep van 70 Britse toeristen. Aangezien ze wat handjes tekort kwamen en ik vrij was, werd ik ingeschakeld als hostess/lachende schorten uitdeler. Het eten en koken vond plaats in ‘le jardin’ en goedverstopt restaurant in de medina (maar wel heel lekker). Hier lopen schildpadden los rond. Van die kleintjes, want die brengen geluk in je huis. Maar ik was er bij binnenkomst al bijna op gaan staan, dus ik was dan ook blij dat ik ze de rest van de dag niet meer zag (ze waren weggehaald gelukkig). Verder heb ik geen idee meer wat we toen nog meer hebben gedaan die dag.

02-03-2014 Zondag
Samir (van de kruidenwinkel) had een dochtertje gekregen, dus dat was weer reden genoeg van Angela en mij om de hele dag door de souks te dwalen opzoek naar een leuk cadeautje (en om buurman te ontlopen). Na heel wat dwalen had een jongen door dat we rondjes aan het lopen waren (we namen steeds de verkeerde afslag en kwamen steeds op het zelfde punt uit). Dus die begon tegen ons te praten. Nou moet Angela even helemaal niks meer weten van Marokkaanse jongens, maar hij bleef maar praten. Dus ik zei: we zoeken een cadeautje voor een baby. Toen liet hij ons Berberse lippenstift en schoentjes en riempjes en van alles en nog wat zien. Maar dat vonden we nou niet echt geschikt voor een baby, dus we hebben nogmaals gezegd dat het om een baby ging, toen was het antwoord: dan geef je geld. Dat vonden we dan weer erg onpersoonlijk en raar om te geven. Ondertussen waren we uiteraard al in zijn winkel beland (ook een kruidenwinkel) en wou hij weten wat we van Marrakech vonden. Hij kwam zelf uit Meknes en was hier pas 3 maanden. Zelf schrok hij er een beetje van hoe de jongens in Marrakech westerse meisjes behandelen en constant naroepen. Uiteindelijk zei hij: ‘I’m very proud of myself.’ Wat bleek: hij had ons aangesproken omdat hij zijn Engels wou oefenen. Dus hij was erg blij dat hij ons vertrouwen had weten te winnen en dat we thee met hem hadden gedronken. Ondertussen hadden Angela en ik ook nog een hoofdmassage gekregen van een meisje in de winkel en kregen we allebei een flesje mee. Angela met rozenolie en ik met sinaasappelolie. Op de groente en fruit markt hadden we nog lekker wat supergrote aardbeien gehaald en een bakje framboosjes en wat groente. Dat kost hier nauwelijks iets. (2 grote groene paprika’s en 2 courgettes voor omgerekend 40 cent, en aardbeien zijn 3 euro per kilo in plaats van per klein bakje). Voor Samir’s baby hebben we uiteindelijk hele leuke konijnenpantoffeltjes gevonden. Of hij er blij mee was weten we niet, want cadeautjes pakken ze hier niet uit in bijzijn van de gever.
Daarna heb ik nog even met oma en de familie geskypt, want oma was jarig en daarna hebben we wat gegeten in het cafeetje waar we altijd thee krijgen.

03-03-2014 maandag
Volgens mij was er of iets verkeerd met het eten of mijn buik heeft genoeg van de kruiden, want ik heb steeds erg last van mijn maag. ’s Avonds zijn we naar een ander appartement wezen kijken. Fatima Zahra kende iemand die bij Selman (het hotel) werkt(e) en ging verhuizen naar Agadir om een surfkamp te beginnen. Dit appartement is echt supergroot en we willen het heel erg graag. Het enige probleem is dat hij ook contact heeft gezocht met een agentschap om het te verhuren en hij op die manier waarschijnlijk veel meer kan verdienen dan via ons, omdat wij niet een heel groot budget hebben. En dan kan hij ook terugkomen naar Marrakech wanneer hij wil, zonder dat er mensen in zijn appartement zitten. Hij zal het ons snel laten weten, dus we duimen maar dat het wat wordt. Want de belofte om ons rolluik en al het andere leed in ons appartement zondag te maken is uiteraard ook niet gebeurd.

04-03-2014 dinsdag
Dinsdags had ik nog steeds erg last van mijn maag. Zo erg dat ik na een paar uur op mijn werk naar huis ben gegaan. Op aanraden van Fatima Zahra had ik ‘bactrim’ gehaald, om mijn maag schoon te spoelen. Dit bleek echter een antibiotica te zijn die je overal ter wereld alleen krijgt op dokters recept, behalve hier uiteraard. Angela kwam halverwege de dag ook al naar huis, na een bezoek aan de dokter.

05-03-2014 woensdag
Ik heb werkelijk geen idee meer wat er woensdag is gebeurd, dus Ik neem aan dat het niet spannend was. Maar ik kan wel een paar andere leuke verhalen vertellen. Bijvoorbeeld het kopen van een tas: de eerste week (toen we nog in de medina woonden) bleek mijn tas iets te klein te zijn voor mijn laptop. Aangezien ik geen voorstander van rugzakken ben, omdat ik dan niet kan zien wat er op mijn rug gebeurd, en het al helemaal niet prettig vind als er artikelen met zo’n grote waarde inzitten, besloten Angela en ik van tas te ruilen. Die van haar was ietsje groter en laptop ietsje kleiner. Maar alsnog ging ik opzoek naar een nieuwe tas. Nou bleken er bij alle westerse winkelketens alleen maar tassen in de verkoop te zijn zonder rits. Lijkt me ook niet al te verstandig hier. Totdat vrijdags de rits het begaf en ik wel een nieuwe tas moest kopen. In een westers uitziende winkel (zal wel Frans zijn) ging ik naar binnen en vond al snel een paar tassen met rits. Meteen kwam er een vrouwtje op me af om me te helpen en om alle tassen te showen. Ik spreek geen Frans, zij geen Engels, maar ik heb haar toch duidelijk kunnen maken dat er én een rits in moet zitten én dat mijn laptop erin moet passen. Nadat ze zo ongeveer met de helft van de tassen door de winkel liep te paraderen, was er toch wel 1 exemplaar met rits en waar mijn laptop in past. Hij is niet echt mooi, maar ik moest nou eenmaal een tas hebben die dicht kon. Dus voorlopig ben ik gered.

En dan het fenomeen ‘KIP’. Elke ochtend loopt er hier door de straat een man en die roept heel hard ‘KIP’. Op een monotone manier, om de paar seconden herhalend. Heel irritant om half 7 ’s ochtends. Omdat die fenomeen elke ochtend langskomt en wij ons er steeds meer aan gaan irriteren, hebben we toch Appie eens gevraagd wat het toch was. Ik snap er nog steeds niks van, maar het schijnt een mannetje te zijn met een lege kar die oud brood ophaalt langs de huizen. Ik heb helaas nog niet zo’n mannetje gezien, maar Angela heeft er een keer achter gelopen en die bevestigde dat het mannetje inderdaad een lege kar bij zich had. Maar het feit dat ‘KIP’, kip betekend in het Nederlands, vond Appie nog veel leuker, want dat verteld hij nu aan iedereen die het maar wil horen. Papa en mama, helaas denk ik dat jullie hier volgende week ook mee wakker gaan worden.

06-03-2014 donderdag
’s Middags mocht ik met Kevin mee om gasten van het vliegveld op te halen. Deze groep golfers uit Oostenrijk hadden alleen transfer geboekt en aangezien er iets belangrijks op het vliegveld gaande was, konden wij niet achter de douane. Dus Kevin kon mij niet laten zien hoe ze normaal mensen verwelkomden en hoe de VIP service in zijn werk ging (iemand anders haalt dan de visa op terwijl de gasten wachten in een lounge). Het was voornamelijk heel lang wachten en toen ze er eindelijk waren, hoefden we ze alleen naar het busje te brengen en de vouchers voor de golfbanen af te geven. Toen konden we weer gaan. Maar omdat Kevin’s spiegel van de auto er af lag, hebben we eerst nog een uur bij de garage gezeten. Het was trouwens behoorlijk heet, rond de 30 graden.

07-03-2014 vrijdag
Weer een gewone dag op kantoor gehad. Wel kreeg ik een roos mee omdat het zaterdags internationale vrouwendag is. Iets wat we zover ik weet in Nederland niet vieren. ‘s Avonds kwam Angela een keer mijn kant op omdat ze wat wilde eten in de nieuwe stad. Na heel wat menukaarten bekeken te hebben, en erachter te zijn gekomen dat er meer barretjes dan restaurantjes in de wijk zitten, hebben we toch wat gevonden. Als je hier couscous besteld, krijg je echt een tajine voor 2 lijkt het wel. Ik heb het al een paar keer meegemaakt. Het is wel echt heel erg lekker, maar verschrikkelijk veel. Couscous maken moet op een speciale manier en duurt een halve dag zag ik een keer op tv, en in Nederland kennen we allen 5-minuten-couscous (in 5 minuten klaar) en die klontert heel erg. Dus ik probeer er maar zoveel mogelijk van te genieten nu we toch hier zitten.

08-03-2014 zaterdag
Angela moest weer werken dus had ik weer wat tijd om wat voor mezelf te doen. Helaas was ik al om half 8 wakker en omdat het rolluik nog niet gemaakt is kon ik dus niet meer slapen. Aangezien het vrouwendag is en Atlas Voyages (de touroperator waar Atlas Elite deel van uitmaakt) dit viert, was er een diner gepland ’s avonds, en op zondagmiddag een lunch. Maar omdat mijn collega’s niet gingen en ik geen Frans spreek, vond ik het niet echt een prettig idee om alleen te gaan. Wel zou ik thee gaan drinken met Salma (degene die dit weekend organiseerde en die mij aangenomen heeft en in eerste instantie een appartement voor ons moest zoeken maar die dus veel te ver was), want die was vanuit Casablanca naar Marrakech gekomen. Maar die kon ik uiteraard niet bereiken. Later kreeg ik een sms’je (iets voor 5) dat ze me zou bellen als ze klaar was met douchen. Om 8 uur nog niks van haar gehoord, dus toen ben ik maar met Angela in de medina gaan eten. Aangezien ik erg verkouden was en hoofdpijn had (Angela had me aangestoken) en het kruidenwinkeltje werkelijk waar overal een oplossing voor heeft, kreeg ik één of ander kruidenmengseltje in een doekje gedraaid en daar moest ik dan aan snuiven. Het ruikt heel sterk naar eucalyptus, maar je kan wel spontaan weer door je neus ademen. We hadden van Appie en zijn baas begrepen dat we mee mochten op kraamvisite bij Samir, maar toen puntje bij paaltje kwam was dat dus niet zo. Dus bleven we achter in de medina. Toen we uiteindelijk naar huis wouden, gingen ineens overal de poorten dicht, en konden we nergens de medina meer uit, behalve via het grote plein, wat dan weer om is. Appie had ons beloofd te bellen als hij klaar was bij Samir om te bespreken wat ze zondags zouden doen (hij zei al een week lang dat we naar Essaouira zouden gaan, maar dat ging dus schijnbaar ook niet door), maar dat duurde ons te lang en ik voelde me niet goed genoeg, dus we zijn het bed ingekropen.

09-03-2014 zondag
Eindelijk toch nog een beetje uit kunnen slapen. Uiteindelijke belde Appie toch nog aan het eind van de ochtend op, met de vraag of wij mee wouden naar Ourika. Uiteraard wouden we dat. Maar toen hij ons ophaalde, moest er eerst nog tajine bij hem thuis gemaakt worden. Dus we kregen een bak met boontjes waar we de doperwtjes uit moesten halen. Ondertussen waren de heren erg druk met de cannabis te plukken, te snijden en te sorteren of weet ik veel wat je daar mee moet doen allemaal. Dus in plaats van een half uur later (wat een tajine normaal moet koken) werd het 2 uur later dat we gingen eten. We hadden er ondertussen al aardig de pest in, want we hadden ondertussen al door dat we ook niet naar Ourika zouden gaan. Na uiteindelijk 4 uur gewacht te hebben waren wij op een punt dat we het echt zat waren en wouden gaan. Maar toen besloten Appie en zijn vriend dat het ook tijd was om te gaan. Er was ondertussen een 2e scooter ergens vandaan getoverd, dus we konden op pad. Onderweg hadden we nog even de hoop dat we wel naar Ourika zouden gaan omdat het overal langs de weg stond aangegeven, maar aangezien het al aan het einde van de middag was leek ons dat ook sterk. Uiteindelijk stopten we ergens in een weiland buiten Marrakech voor een soort van picknick, met een fles frisdrank en cakejes. Daar hebben we nog even heel hard gelachen toen er een wagentje langskwam die echt helemaal volgepakt was met mensen op weg naar een bruiloft. Ze hingen overal aan de zijkant en achterkant. Helaas was mijn iPhone te sloom om een foto te kunnen maken, maar het zag er erg grappig uit. (Jullie hebben vast wel eens het beeld van de treinen in India gezien, zo ongeveer zag dit er ook uit). Plotseling zagen we in de verte een dikke storm aan komen en moesten we maken dat we wegkwamen. Het leek alsof het keihard regende naast ons, maar regen heeft ons nooit bereikt. Wel hele harde wind en zand. En dan is het ineens erg koud hier. Binnen no time was het ook pikdonker en alle Marokkanen gingen de weg op om zo snel mogelijk naar huis te gaan. Ik zou jullie even de details besparen onder welke omstandigheden we op de scooter zaten (wat hier dan weer normaal is), om jullie niet al te veel zorgen te laten maken. Maar we leven allebei nog en alles is goed gegaan. Dus onze les van vandaag: vertrouw geen Marokkanen en maak hele duidelijk afspraken als je ergens heen wilt, want anders krijg je niks van Marokko te zien!

10-03-2014 maandag
…Tot ik nog zieker werd en mijn buik er totaal geen zin meer in heeft. Maar gelukkig heb ik iets leuks om naar uit te kijken, want papa en mama komen donderdag aan! En hopelijk nemen ze de zon ook weer mee, want ik hoorde dat jullie die in Nederland ingepikt hebben.